Fitness zonder poespas

Het sportcentrum van de TU heeft sinds vorige week een nieuwe fitnessruimte. Met een modern uiterlijk en een lage prijs moet deze de concurrentie aangaan met de hippe sportscholen waarvoor veel studenten en medewerkers van de TU grof geld betalen. Moeten zij allemaal naar het sportcentrum komen? Een test.

Nieuwe cardio-apparaten, stampende muziek, zelfs vier tv-schermen met clips van MTV en TMF. Was de fitnessruimte van het sportcentrum eerst niet meer dan een volgepropte gymzaal, nu zou een commerciële uitbater zich er niet voor schamen. De studenten hebben de fitnessruimte ontdekt. Verwoed trekken ze aan gewichten of werken ze zich in het zweet op de hometrainer.

Ewout van Dijk (Luchtvaart- en Ruimtevaarttechniek) traint net zijn beenspieren. Het apparaat waarop hij zit, staat tegen de nieuwe glazen wand van de fitnessruimte. Daardoor kan iedereen die het sportcentrum inwandelt de rood aangelopen sporters bewonderen. Van Dijk vindt dat maar niks. “Iedereen staat door het glas toe te kijken. Dat vind ik niet echt leuk.” Verder vindt hij de nieuwe ruimte een verbetering. Het is er vooral ruimer, denkt hij.

Arthur Tindemans (L&R) vindt het juist ‘wel relaxed’ dat de fitnessruimte door glas is omgeven. Kan hij goed om zich heen kijken. Zittend op een bankje heffen hij en een kompaan gewichten. De oude fitnessruimte heeft hij nooit meegemaakt, deze vindt hij mooi. “Er is hier alles wat ik nodig heb.”

Maar is hier ook alles wat de nieuwe doelgroep van de fitnessschool van het sportcentrum – de kritische, geld verdienende, individuele sporter – zoekt? Aangezien ik zelf tot de doelgroep behoor, probeer ik het maar.

Het eerste probleem doet zich voor in de kleedkamer. Er zijn nog geen kluisjes. Waar laat ik nu mijn portemonnee, sleutels, telefoon, mp3-speler en kleren? Ik besluit maar dat er het komende uur geen dieven in het sportcentrum zijn. Niet te moeilijk doen, de kluisjes zijn al besteld.

Mijn sportrondje doe ik zo veel mogelijk als gebruikelijk: lang op de crosstrainer en wat rug- en armapparaten. De crosstrainer is helemaal nieuw en werkt prima, alleen ontbreekt de hartslagmeter. De krachttrainingsapparaten vallen wat tegen. Lang niet het hele arsenaal is aanwezig en sommige apparaten zijn erg oud. Toch is er genoeg om de juiste spieren te trainen.

Voordeel is dat dat kan tot half elf ’s avonds, maar ook tussen het studeren of werken door. En het kost heel wat minder geld dan een commerciële sportschool. Maar om nou mijn sportschool met sauna, stoombad, zwembad en een hele batterij tv’s met geluid in te ruilen: nee.

Voor wie geen boodschap heeft aan al deze poespas: ga naar het sportcentrum en boek van het gespaarde geld een vakantie.

Saskia Bonger

Moeten zij allemaal naar het sportcentrum komen? Een test.



Nieuwe cardio-apparaten, stampende muziek, zelfs vier tv-schermen met clips van MTV en TMF. Was de fitnessruimte van het sportcentrum eerst niet meer dan een volgepropte gymzaal, nu zou een commerciële uitbater zich er niet voor schamen. De studenten hebben de fitnessruimte ontdekt. Verwoed trekken ze aan gewichten of werken ze zich in het zweet op de hometrainer.



Ewout van Dijk (Luchtvaart- en Ruimtevaarttechniek) traint net zijn beenspieren. Het apparaat waarop hij zit, staat tegen de nieuwe glazen wand van de fitnessruimte. Daardoor kan iedereen die het sportcentrum inwandelt de rood aangelopen sporters bewonderen. Van Dijk vindt dat maar niks. “Iedereen staat door het glas toe te kijken. Dat vind ik niet echt leuk.” Verder vindt hij de nieuwe ruimte een verbetering. Het is er vooral ruimer, denkt hij.



Arthur Tindemans (L&R) vindt het juist ‘wel relaxed’ dat de fitnessruimte door glas is omgeven. Kan hij goed om zich heen kijken. Zittend op een bankje heffen hij en een kompaan gewichten. De oude fitnessruimte heeft hij nooit meegemaakt, deze vindt hij mooi. “Er is hier alles wat ik nodig heb.”



Maar is hier ook alles wat de nieuwe doelgroep van de fitnessschool van het sportcentrum – de kritische, geld verdienende, individuele sporter – zoekt? Aangezien ik zelf tot de doelgroep behoor, probeer ik het maar.



Het eerste probleem doet zich voor in de kleedkamer. Er zijn nog geen kluisjes. Waar laat ik nu mijn portemonnee, sleutels, telefoon, mp3-speler en kleren? Ik besluit maar dat er het komende uur geen dieven in het sportcentrum zijn. Niet te moeilijk doen, de kluisjes zijn al besteld.



Mijn sportrondje doe ik zo veel mogelijk als gebruikelijk: lang op de crosstrainer en wat rug- en armapparaten. De crosstrainer is helemaal nieuw en werkt prima, alleen ontbreekt de hartslagmeter. De krachttrainingsapparaten vallen wat tegen. Lang niet het hele arsenaal is aanwezig en sommige apparaten zijn erg oud. Toch is er genoeg om de juiste spieren te trainen.



Voordeel is dat dat kan tot half elf ’s avonds, maar ook tussen het studeren of werken door. En het kost heel wat minder geld dan een commerciële sportschool. Maar om nou mijn sportschool met sauna, stoombad, zwembad en een hele batterij tv’s met geluid in te ruilen: nee.



Voor wie geen boodschap heeft aan al deze poespas: ga naar het sportcentrum en boek van het gespaarde geld een vakantie.



Saskia Bonger