Feuilleton: Papadag

/strong>

Groen en overzichtelijk nadert Nederland. Sanja verbaast zich als een buitenlander over het hoge Madurodamgehalte van Holland. Beide oevers van het IJsselmeer, Amsterdam en Flevoland, allemaal als in de Bosatlas.

Eenmaal op de grond haasten Sanja en haar moeder zich naar hun bagage. Ze hebben de laatste achtenveertig uur nauwelijks met elkaar gesproken: ,,Ik stap zometeen in Delft uit, oké? Ik heb een hoop te doen en bel je nog wel. Dan kom ik denk ik over veertien dagen wel weer naar huis.”

Haar moeder knikt. Ze heeft een zonnebril op die haar roodomrande ogen moet verbergen. Het afscheid van haar Griek was moeilijk, Sanja moest het tweetal bijna met geweld scheiden om het vliegtuig niet te missen.

In Delft besluit ze ondanks regen, wind en grote rugzak naar huis te lopen. Na het broeierig stoffige Athene geniet ze van de koele douche. De voordeur is op slot. Dus niemand thuis. Er ligt een briefje van Anne op tafel: ‘Hoi San, ben tot dinsdag bij Lars. Verwacht niemand anders thuis. Evelien laat niets horen, geen idee wat er verder is. Ben je erg bruin? Groetjes, Anne.’

Sanja wil koffie gaan zetten als ze het lampje van de voicemail ziet knipperen. Ze heeft geen idee hoe de berichten beluisterd kunnen worden. Daar zijn normaliter huisgenoten voor. Uiteindelijk vindt ze een briefje onder de telefoon waarop in Eveliens schooljuffrouwenhandschrift staat wat te doen.

‘Goedemorgen. Dit is Han, de vader van Evelien. Ik geloof dat het belangrijk is dat ik met een van Eveliens huisgenoten spreek. Ik ben vandaag voor mijn werk in Den Haag en Vlaardingen. En bereikbaar op mijn mobiel.” Sanja probeert een pen te vinden. Het Ikea-potloodje heeft geen punt meer. Uiteindelijk belt ze nog maar een keer om het nummer op te schrijven.

Evelien’s vader zit om half vier achter een stuk appeltaart tegenover Sanja. Het terras is verder leeg. Het is opgehouden met regenen, maar warm is anders. Ze hebben hun jas aangehouden.

,,Zo Sanja, vandaag maar geen bier?” Ze kennen elkaar van de papadag op de vereniging. Voor Sanja niet echt een prettige activiteit, maar Eveliens vader had haar voor de gelegenheid geadopteerd.

,,De laatste keer dat we elkaar spraken was de ochtend na die vaderdag en had ik ontzettende hoofdpijn, maar het was geweldig”, lacht Han.

,,But let’s get to business. Je begrijpt dat ik jullie niet zomaar voor een stuk appeltaart en een kop koffie bel”, klinkt hij pseudo-zakelijk.

,Ik ben hier vanwege Evelien. Vorige week is ze volledig ingestort naar huis gekomen. Onze huisarts heeft het overoververmoeidheid en psychische overbelasting. Uiteraard maken wij ons zorgen om de gezondheid van onze dochter en ik ben drie dagen bezig geweest om uit te vinden wat de oorzaak was. Na een grote ruzie en hysterische bui, was mijn dochter eindelijk bereid haar problemen met ons te delen. Ik weet niet wat jij wel weet, maar het lijkt er op dat ze voor de hele wereld verborgen heeft gehouden dat ze een Grieks vriendje heeft, die ze voor een klein kapitaal heeft opgebeld. Dat ze heeft gelogen tegen haar huisgenoten en beste vriendin over die telefoonrekening. Kortom, een grote rotzooi. Ik had beter van mijn dochter verwacht”, zucht Eveliens vader.

,,Ik was er grotendeels al achter gekomen. En ik vind het heel erg rot voor Evelien”, begint Sanja vergevingsgezind.

,,Ze heeft zichzelf helemaal afgedraaid. Met deze instorting als resultaat. Maar goed, ik wil vooral duidelijk maken dat wij jullie niet willen laten opdraaien voor de kosten. Geef me jullie rekeningnummer en ik zal het geld overmaken.”

Sanja haalt opgelucht adem. De laatste dagen had ze aan nare scènes met Evelien moeten denken.

,,Hoe is het nu met haar?”

Han haalt zijn schouders op: ,,Lastig om in te schatten. Op aanraden van de dokter hebben we een psycholoog ingeschakeld. Voorlopig slikt ze kalmeringsmiddelen. Ik betwijfel of ze voor september terugkomt. De druk is te groot.”

,,Hoe moet dat dan met haar vakken verder?”, wil Sanja weten.

,,Ik ben net bij haar studieadviseur geweest. Die heeft gezegd dat de studentenpsycholoog uitkomst kan bieden. Ze krijgt dan uitstel en misschien geld. Maar dat is van later zorg.”

Sanja denkt in de verte. De zinnen dansen rond in haar hoofd, in haar buik het tintelende gevoel van een geweldig idee. Ze neemt een blije slok koffie en kijkt naar de verslagen vader tegenover zich.

Sanja is voor de rest van het jaar geschorst en weet dit voor iedereen geheim te houden. Ze bezoekt Athene samen met haar moeder, die steeds op stap is met haar Griekse vakantieliefde.

Groen en overzichtelijk nadert Nederland. Sanja verbaast zich als een buitenlander over het hoge Madurodamgehalte van Holland. Beide oevers van het IJsselmeer, Amsterdam en Flevoland, allemaal als in de Bosatlas.

Eenmaal op de grond haasten Sanja en haar moeder zich naar hun bagage. Ze hebben de laatste achtenveertig uur nauwelijks met elkaar gesproken: ,,Ik stap zometeen in Delft uit, oké? Ik heb een hoop te doen en bel je nog wel. Dan kom ik denk ik over veertien dagen wel weer naar huis.”

Haar moeder knikt. Ze heeft een zonnebril op die haar roodomrande ogen moet verbergen. Het afscheid van haar Griek was moeilijk, Sanja moest het tweetal bijna met geweld scheiden om het vliegtuig niet te missen.

In Delft besluit ze ondanks regen, wind en grote rugzak naar huis te lopen. Na het broeierig stoffige Athene geniet ze van de koele douche. De voordeur is op slot. Dus niemand thuis. Er ligt een briefje van Anne op tafel: ‘Hoi San, ben tot dinsdag bij Lars. Verwacht niemand anders thuis. Evelien laat niets horen, geen idee wat er verder is. Ben je erg bruin? Groetjes, Anne.’

Sanja wil koffie gaan zetten als ze het lampje van de voicemail ziet knipperen. Ze heeft geen idee hoe de berichten beluisterd kunnen worden. Daar zijn normaliter huisgenoten voor. Uiteindelijk vindt ze een briefje onder de telefoon waarop in Eveliens schooljuffrouwenhandschrift staat wat te doen.

‘Goedemorgen. Dit is Han, de vader van Evelien. Ik geloof dat het belangrijk is dat ik met een van Eveliens huisgenoten spreek. Ik ben vandaag voor mijn werk in Den Haag en Vlaardingen. En bereikbaar op mijn mobiel.” Sanja probeert een pen te vinden. Het Ikea-potloodje heeft geen punt meer. Uiteindelijk belt ze nog maar een keer om het nummer op te schrijven.

Evelien’s vader zit om half vier achter een stuk appeltaart tegenover Sanja. Het terras is verder leeg. Het is opgehouden met regenen, maar warm is anders. Ze hebben hun jas aangehouden.

,,Zo Sanja, vandaag maar geen bier?” Ze kennen elkaar van de papadag op de vereniging. Voor Sanja niet echt een prettige activiteit, maar Eveliens vader had haar voor de gelegenheid geadopteerd.

,,De laatste keer dat we elkaar spraken was de ochtend na die vaderdag en had ik ontzettende hoofdpijn, maar het was geweldig”, lacht Han.

,,But let’s get to business. Je begrijpt dat ik jullie niet zomaar voor een stuk appeltaart en een kop koffie bel”, klinkt hij pseudo-zakelijk.

,Ik ben hier vanwege Evelien. Vorige week is ze volledig ingestort naar huis gekomen. Onze huisarts heeft het overoververmoeidheid en psychische overbelasting. Uiteraard maken wij ons zorgen om de gezondheid van onze dochter en ik ben drie dagen bezig geweest om uit te vinden wat de oorzaak was. Na een grote ruzie en hysterische bui, was mijn dochter eindelijk bereid haar problemen met ons te delen. Ik weet niet wat jij wel weet, maar het lijkt er op dat ze voor de hele wereld verborgen heeft gehouden dat ze een Grieks vriendje heeft, die ze voor een klein kapitaal heeft opgebeld. Dat ze heeft gelogen tegen haar huisgenoten en beste vriendin over die telefoonrekening. Kortom, een grote rotzooi. Ik had beter van mijn dochter verwacht”, zucht Eveliens vader.

,,Ik was er grotendeels al achter gekomen. En ik vind het heel erg rot voor Evelien”, begint Sanja vergevingsgezind.

,,Ze heeft zichzelf helemaal afgedraaid. Met deze instorting als resultaat. Maar goed, ik wil vooral duidelijk maken dat wij jullie niet willen laten opdraaien voor de kosten. Geef me jullie rekeningnummer en ik zal het geld overmaken.”

Sanja haalt opgelucht adem. De laatste dagen had ze aan nare scènes met Evelien moeten denken.

,,Hoe is het nu met haar?”

Han haalt zijn schouders op: ,,Lastig om in te schatten. Op aanraden van de dokter hebben we een psycholoog ingeschakeld. Voorlopig slikt ze kalmeringsmiddelen. Ik betwijfel of ze voor september terugkomt. De druk is te groot.”

,,Hoe moet dat dan met haar vakken verder?”, wil Sanja weten.

,,Ik ben net bij haar studieadviseur geweest. Die heeft gezegd dat de studentenpsycholoog uitkomst kan bieden. Ze krijgt dan uitstel en misschien geld. Maar dat is van later zorg.”

Sanja denkt in de verte. De zinnen dansen rond in haar hoofd, in haar buik het tintelende gevoel van een geweldig idee. Ze neemt een blije slok koffie en kijkt naar de verslagen vader tegenover zich.