Sanja is geschorst en weet dit voor iedereen geheim te houden. Ze komt in de wachtkamer van de studentenpsycholoog toevallig haar ex-vriend Ralph tegen.
Delen
Ze krijgen ruzie en juist als de psycholoog de deur opent, knalt Ralph er een enorm scheldwoord uit.
Het gesprek met de psycholoog verloopt totaal anders dan Sanja zich had voorgesteld: Dat er geen Freudiaans biechtbed staat, begrijpt Sanja nog wel. Maar dat mevrouw Hamming totaal ongeïnteresseerd achter haar computer de toetsen indrukt en nauwelijks iets tegen haar zegt, verbaast haar.
Hoe moet ze nu haar vooraf ingestudeerde verhaal kwijt? Over tragische liefde, een stalkende ex en de psychische druk van het telemarketingwezen. Niets van waar, maar de studieadviseur slikte het. Mevrouw Hamming rammelt nog steeds op haar pc. Sanja voelt zich overbodig. De ramen in het kantoortje zijn geblindeerd met stroken plakplastic. Helemaal onderaan is een reep opengelaten. Waardoor passanten als dansende streepjes zichtbaar zijn.
Sanja herkent Ralph aan zijn manier van lopen. Of beter, aan zijn onregelmatig slingerende gang, alsof hij altijd een beetje aangeschoten is. Of te veel zeilkampen heeft geleid. Tussen het doffe plastic door ziet ze hem op zijn fiets stappen. Ze is niet trots op haar leugens. Maar hij verdient niet beter. Probeert ze zich in te prenten. En zijn toevallige aanwezigheid kwam wel heel mooi uit. Dat moet dan zo bedoeld zijn. Net zoals Sanja de aankoop van te dure kleren aan zo’n toeval overlaat: Vierentwintig uur in de winkel laten hangen. Dan terugkomen, en als het kledingstuk er nog is, betekent dat kopen.
Eindelijk doorbreekt de studentenpsycholoog haar stilzwijgen: ,,Zo Sanja, ik heb hier een verklaring opgesteld waarmee je schorsing misschien ongedaan gemaakt kan worden. En verder kun je met hulp van je studieadviseur de docent benaderen om dat tentamen alsnog te mogen doen.”
Sanja is verrast: ,,Maar hoe% Ik bedoel, moet u niet meer van mij weten?”
,,Je verhaal lijkt me vrij duidelijk. Ik heb alleen nog wat exacte data nodig. Wanneer is het uitgegaan met die jongen?”
,,Twee weken voor die eerste toets.”, liegt Sanja. Maar anders blijft er niets overeind van haar dramatische verklaring.
,,Twee weken voor de toets zag ik hem met mijn beste vriendin. Ik wist absoluut niet meer wat ik moest doen. Mijn wereld stortte ineen. Het laatste waar ik aan dacht was studeren, dagenlang liep ik doelloos rond.” Sanja probeert het juiste mengsel van Hans De Booij’s ‘Annabel’ en het hele oeuvre van Marco Borsato in haar teksten te leggen. Het lukt. ‘Ik stond uren met mijn handen op de leuning van de brug’.
Het knikken van mevrouw Hamming spoort Sanja aan om nog wat door te fantaseren: ,,En mijn moeder ging me toen nog eens extra pushen omdat vak nu te halen. Ik kon haar niet weer teleurstellen. Spieken was de enige oplossing. Ben ik erg goed in.”
,,Dat blijkt anders niet”, is het cynische antwoord van de psycholoog, die vervolgt:
,,Maar goed, ik heb een verklaring opgesteld waarin je voor de twee maanden direct na het uitgaan van je relatie verminderd studiebelastbaar verklaard wordt.”
,,Wat betekent dat?”
,,Dat betekent dat je krijgt wat je wilt. Ik verklaar als deskundige dat je wegens buitensporige psychische druk gedurende twee maanden voor nul procent studiebelastbaar was. En dat je nu nog lijdt onder de gevolgen.”
,,Hoe weet u dat? Ik bedoel, we hebben nauwelijks gesproken”, aarzelt Sanja.
,,Luister, ik vind het best om een langer gesprek met je te voeren. Maar dat is jouw eigen verantwoordelijkheid. Je had ook twee maanden geleden hier kunnen zitten. Je bent hier nu voor deze verklaring. Dus die geef ik je”, zegt mevrouw Hamming ijskoud.
Sanja voelt zich plotseling betrapt: ,,Gelooft u me eigenlijk wel?”
,,Ik word hier niet betaald om studenten te geloven, maar om ze te helpen met dit soort bureaucratische verklaringen. Dus die lever ik. Maar als je het me eerlijk vraagt? Nee. Ik geloof niet zoveel van dit verhaal. Dat gedoe net met die ex van je was iets te veel van het goede. Maar ach, zo’n show is zo af en toe wel amusant. Vorige week had iemand zijn hardhandige vader meegebracht, en gisteren liet een jongen mij goed nagemaakte polsdoorsnij-littekens zien.”
Met die woorden overhandigt de psycholoog de verklaring. ,,Als je hier dan nog even wilt tekenen?”
illustratie: GRiPP .
Sanja is geschorst en weet dit voor iedereen geheim te houden. Ze komt in de wachtkamer van de studentenpsycholoog toevallig haar ex-vriend Ralph tegen. Ze krijgen ruzie en juist als de psycholoog de deur opent, knalt Ralph er een enorm scheldwoord uit.
Het gesprek met de psycholoog verloopt totaal anders dan Sanja zich had voorgesteld: Dat er geen Freudiaans biechtbed staat, begrijpt Sanja nog wel. Maar dat mevrouw Hamming totaal ongeïnteresseerd achter haar computer de toetsen indrukt en nauwelijks iets tegen haar zegt, verbaast haar.
Hoe moet ze nu haar vooraf ingestudeerde verhaal kwijt? Over tragische liefde, een stalkende ex en de psychische druk van het telemarketingwezen. Niets van waar, maar de studieadviseur slikte het. Mevrouw Hamming rammelt nog steeds op haar pc. Sanja voelt zich overbodig. De ramen in het kantoortje zijn geblindeerd met stroken plakplastic. Helemaal onderaan is een reep opengelaten. Waardoor passanten als dansende streepjes zichtbaar zijn.
Sanja herkent Ralph aan zijn manier van lopen. Of beter, aan zijn onregelmatig slingerende gang, alsof hij altijd een beetje aangeschoten is. Of te veel zeilkampen heeft geleid. Tussen het doffe plastic door ziet ze hem op zijn fiets stappen. Ze is niet trots op haar leugens. Maar hij verdient niet beter. Probeert ze zich in te prenten. En zijn toevallige aanwezigheid kwam wel heel mooi uit. Dat moet dan zo bedoeld zijn. Net zoals Sanja de aankoop van te dure kleren aan zo’n toeval overlaat: Vierentwintig uur in de winkel laten hangen. Dan terugkomen, en als het kledingstuk er nog is, betekent dat kopen.
Eindelijk doorbreekt de studentenpsycholoog haar stilzwijgen: ,,Zo Sanja, ik heb hier een verklaring opgesteld waarmee je schorsing misschien ongedaan gemaakt kan worden. En verder kun je met hulp van je studieadviseur de docent benaderen om dat tentamen alsnog te mogen doen.”
Sanja is verrast: ,,Maar hoe% Ik bedoel, moet u niet meer van mij weten?”
,,Je verhaal lijkt me vrij duidelijk. Ik heb alleen nog wat exacte data nodig. Wanneer is het uitgegaan met die jongen?”
,,Twee weken voor die eerste toets.”, liegt Sanja. Maar anders blijft er niets overeind van haar dramatische verklaring.
,,Twee weken voor de toets zag ik hem met mijn beste vriendin. Ik wist absoluut niet meer wat ik moest doen. Mijn wereld stortte ineen. Het laatste waar ik aan dacht was studeren, dagenlang liep ik doelloos rond.” Sanja probeert het juiste mengsel van Hans De Booij’s ‘Annabel’ en het hele oeuvre van Marco Borsato in haar teksten te leggen. Het lukt. ‘Ik stond uren met mijn handen op de leuning van de brug’.
Het knikken van mevrouw Hamming spoort Sanja aan om nog wat door te fantaseren: ,,En mijn moeder ging me toen nog eens extra pushen omdat vak nu te halen. Ik kon haar niet weer teleurstellen. Spieken was de enige oplossing. Ben ik erg goed in.”
,,Dat blijkt anders niet”, is het cynische antwoord van de psycholoog, die vervolgt:
,,Maar goed, ik heb een verklaring opgesteld waarin je voor de twee maanden direct na het uitgaan van je relatie verminderd studiebelastbaar verklaard wordt.”
,,Wat betekent dat?”
,,Dat betekent dat je krijgt wat je wilt. Ik verklaar als deskundige dat je wegens buitensporige psychische druk gedurende twee maanden voor nul procent studiebelastbaar was. En dat je nu nog lijdt onder de gevolgen.”
,,Hoe weet u dat? Ik bedoel, we hebben nauwelijks gesproken”, aarzelt Sanja.
,,Luister, ik vind het best om een langer gesprek met je te voeren. Maar dat is jouw eigen verantwoordelijkheid. Je had ook twee maanden geleden hier kunnen zitten. Je bent hier nu voor deze verklaring. Dus die geef ik je”, zegt mevrouw Hamming ijskoud.
Sanja voelt zich plotseling betrapt: ,,Gelooft u me eigenlijk wel?”
,,Ik word hier niet betaald om studenten te geloven, maar om ze te helpen met dit soort bureaucratische verklaringen. Dus die lever ik. Maar als je het me eerlijk vraagt? Nee. Ik geloof niet zoveel van dit verhaal. Dat gedoe net met die ex van je was iets te veel van het goede. Maar ach, zo’n show is zo af en toe wel amusant. Vorige week had iemand zijn hardhandige vader meegebracht, en gisteren liet een jongen mij goed nagemaakte polsdoorsnij-littekens zien.”
Met die woorden overhandigt de psycholoog de verklaring. ,,Als je hier dan nog even wilt tekenen?”
illustratie: GRiPP .
Comments are closed.