Feuilleton

Druk (13) Derk Bolt

Ze duwt haar borsten iets omhoog. Beetje schuiven met haar beha. Sanja kijkt in de spiegel en is tevreden met het resultaat. Gelukkig regent het. Met wat extra water uit de kraan creëert ze de juiste verzopen look. Doel: Er zo treurig en hopeloos en daardoor juist aantrekkelijk mogelijk uitzien.

De jongen achter de balie van de studentenadministratie hangt verveeld over een boek. Naast hem een computer, met daarin waarschijnlijk alle informatie die Sanja nodig heeft. Privacy is goed, maar bescherming van persoonsgegevens houdt ergens op. En dit is een noodgeval. Ze heeft het adres van Zoë nodig, vierduizend piek opbellen en naar Griekenland vluchten. No way. De jongen ziet haar nu pas. Sanja blaast een natte sliert haar uit haar gezicht. Zijn ogen leven op. De rest is eenvoudig: ze vertelt het verhaal, hoeft niets aan te dikken om het behoorlijk wanhopig te laten klinken. De jongen mompelt nog iets over zijn chef maar weet dan al Zoë’s gegevens uit de pc te laten rollen. ,,Ze woont in Athene. Net als alle andere Grieken”, lacht de balieboy.

,,Dat is raar, ik dacht eigenlijk dat ze uit Thessaloniki kwam”, zegt Sanja twijfelend, ,,Weet je zeker dat dit klopt?”

,,Het staat in de computer. Maar misschien belde ze haar vriendje in Thessaloniki?”, probeert de jongen.

Dat lijkt Sanja niet onlogisch en ze loopt met Zoë%s adres en telefoonnummer het hoofdgebouw uit. Tevreden over de eenvoud van haar hack-actie. Hoezo verstand van computers nodig? Dat is voor nerds. Mensen weten te gebruiken en netwerken, dat is pas nuttig.

Sanja besluit in een bushokje te wachten. Naar huis kan niet, iedereen denkt dat ze op dit moment een toets heeft. De eerste keer dat haar schorsing lastig is: Sanja houdt er niet van om ergens zomaar te wachten. Daarom besluit ze het veroverde nummer meteen uit te proberen. Die paar gulden naar Griekenland bellen kan er nu ook nog wel bij. Ze begrijpt nog steeds niet waarom Zoë zoveel heeft gebeld zonder dat iemand het merkte en ook nog eens zomaar vertrokken is zonder te betalen. Het leek haar wel een aardig meisje. Suf eigenlijk dat ze in die maanden nauwelijks met Zoë heeft gesproken.

Haar telefoon is lang bezig om verbinding te krijgen. Eindelijk een piep. Dan een boel gekraak. En de telefoon gaat over. Dan klinkt er een stem. Van een vrouw. Helder, alsof Sanja met iemand in Delft belt. Griekenland is niet het einde van de wereld.

,,Hello, this is Sanja. Can I..”, begint ze. Maar de stemt ratelt vrolijk Grieks door en Sanja beseft dat het een bandje is.Misschien een antwoordapparaat? Ze wacht twee minuten op een pieptoon en hoort dan dat het een steeds herhaalde boodschap is. Afgesloten? Verkeerd verbonden? Fijn dat de boodschap ook in het Engels wordt herhaald. Not. Sanja denkt even na. Belt dan inlichtingen en vraagt om het telefoonnummer van de Nederlandse ambassade in Athene. Die uiteraard al gesloten is. Tenminste, dat lijkt de enige verklaring: de telefoon gaat een keer of zes over, waarna er een rare piep klinkt. En de verbinding wordt verbroken. Lekker, als je echt in de problemen zit in Griekenland. Morgenochtend nog een keer proberen. Sanja wil op de ambassade vragen of het mogelijk is om iemand in Griekenland te achterhalen. Wat anders? Ze overweegt ook nog Spoorloos te proberen. Net doen of Zoë haar door Grieken geadopteerde tweelingzus is. Maar om op tv te verschijnen en Zoë met betraande ogen te ontmoeten lijkt Sanja niks.

Piepend in een dieselwolk verbreekt een stoppende bus voor Sanja’s overpeinzingen. Ze kijkt op. De chauffeur opent de deuren en vraagt of ze nog meewil of alleen maar uitrust. Zijn bus is verder leeg. Blijkbaar verveelt hij zich ook.

,,Ik ga mee”, springt Sanja op.

Als de bus optrekt en Sanja zich in de onduidelijk geelbruin pluizig-beklede stoel laat vallen, ziet ze pas de poster in het bushokje: witte huisjes tegen een felblauwe lucht. Zee op de achtergrond. En een slogan over goden en Griekenland. Soms is de werkelijkheid té toevallig. Sanja probeert nog het telefoonnummer onderaan te lezen, maar de bus dendert al richting brug. Griekenland is nog best ver.

Druk (13) Derk Bolt

Ze duwt haar borsten iets omhoog. Beetje schuiven met haar beha. Sanja kijkt in de spiegel en is tevreden met het resultaat. Gelukkig regent het. Met wat extra water uit de kraan creëert ze de juiste verzopen look. Doel: Er zo treurig en hopeloos en daardoor juist aantrekkelijk mogelijk uitzien.

De jongen achter de balie van de studentenadministratie hangt verveeld over een boek. Naast hem een computer, met daarin waarschijnlijk alle informatie die Sanja nodig heeft. Privacy is goed, maar bescherming van persoonsgegevens houdt ergens op. En dit is een noodgeval. Ze heeft het adres van Zoë nodig, vierduizend piek opbellen en naar Griekenland vluchten. No way. De jongen ziet haar nu pas. Sanja blaast een natte sliert haar uit haar gezicht. Zijn ogen leven op. De rest is eenvoudig: ze vertelt het verhaal, hoeft niets aan te dikken om het behoorlijk wanhopig te laten klinken. De jongen mompelt nog iets over zijn chef maar weet dan al Zoë’s gegevens uit de pc te laten rollen. ,,Ze woont in Athene. Net als alle andere Grieken”, lacht de balieboy.

,,Dat is raar, ik dacht eigenlijk dat ze uit Thessaloniki kwam”, zegt Sanja twijfelend, ,,Weet je zeker dat dit klopt?”

,,Het staat in de computer. Maar misschien belde ze haar vriendje in Thessaloniki?”, probeert de jongen.

Dat lijkt Sanja niet onlogisch en ze loopt met Zoë%s adres en telefoonnummer het hoofdgebouw uit. Tevreden over de eenvoud van haar hack-actie. Hoezo verstand van computers nodig? Dat is voor nerds. Mensen weten te gebruiken en netwerken, dat is pas nuttig.

Sanja besluit in een bushokje te wachten. Naar huis kan niet, iedereen denkt dat ze op dit moment een toets heeft. De eerste keer dat haar schorsing lastig is: Sanja houdt er niet van om ergens zomaar te wachten. Daarom besluit ze het veroverde nummer meteen uit te proberen. Die paar gulden naar Griekenland bellen kan er nu ook nog wel bij. Ze begrijpt nog steeds niet waarom Zoë zoveel heeft gebeld zonder dat iemand het merkte en ook nog eens zomaar vertrokken is zonder te betalen. Het leek haar wel een aardig meisje. Suf eigenlijk dat ze in die maanden nauwelijks met Zoë heeft gesproken.

Haar telefoon is lang bezig om verbinding te krijgen. Eindelijk een piep. Dan een boel gekraak. En de telefoon gaat over. Dan klinkt er een stem. Van een vrouw. Helder, alsof Sanja met iemand in Delft belt. Griekenland is niet het einde van de wereld.

,,Hello, this is Sanja. Can I..”, begint ze. Maar de stemt ratelt vrolijk Grieks door en Sanja beseft dat het een bandje is.Misschien een antwoordapparaat? Ze wacht twee minuten op een pieptoon en hoort dan dat het een steeds herhaalde boodschap is. Afgesloten? Verkeerd verbonden? Fijn dat de boodschap ook in het Engels wordt herhaald. Not. Sanja denkt even na. Belt dan inlichtingen en vraagt om het telefoonnummer van de Nederlandse ambassade in Athene. Die uiteraard al gesloten is. Tenminste, dat lijkt de enige verklaring: de telefoon gaat een keer of zes over, waarna er een rare piep klinkt. En de verbinding wordt verbroken. Lekker, als je echt in de problemen zit in Griekenland. Morgenochtend nog een keer proberen. Sanja wil op de ambassade vragen of het mogelijk is om iemand in Griekenland te achterhalen. Wat anders? Ze overweegt ook nog Spoorloos te proberen. Net doen of Zoë haar door Grieken geadopteerde tweelingzus is. Maar om op tv te verschijnen en Zoë met betraande ogen te ontmoeten lijkt Sanja niks.

Piepend in een dieselwolk verbreekt een stoppende bus voor Sanja’s overpeinzingen. Ze kijkt op. De chauffeur opent de deuren en vraagt of ze nog meewil of alleen maar uitrust. Zijn bus is verder leeg. Blijkbaar verveelt hij zich ook.

,,Ik ga mee”, springt Sanja op.

Als de bus optrekt en Sanja zich in de onduidelijk geelbruin pluizig-beklede stoel laat vallen, ziet ze pas de poster in het bushokje: witte huisjes tegen een felblauwe lucht. Zee op de achtergrond. En een slogan over goden en Griekenland. Soms is de werkelijkheid té toevallig. Sanja probeert nog het telefoonnummer onderaan te lezen, maar de bus dendert al richting brug. Griekenland is nog best ver.