Fax van Verre

br />
Een warme woestijnwind waait mij in het gezicht als ik de luchthaventerminal van Caïro uitloop. De chauffeur, voorzien van een keurig Shell-speldje, gebaart mij om in te stappen. ,,Welcome in Egypt” en ,,I Shell” zijn de enige Engelse woorden tussen het Arabisch, die ik kan verstaan. We rijden richting Caïro, een stad met meer dan 15 miljoen inwoners. Het is één uur ’s nachts, maar overal is verkeerspolitie op de been. Sommigen staan wat te lummelen rond één of ander gedenkmonument, andere lieden moeten het hectische verkeer in goede banen leiden. Een enkele die het echt slecht getroffen heeft, wordt ingezet als levende pion om te voorkomen dat auto’s een afgezette straat inrijden.

De volgende dag probeer ik vanuit mijn hotel over te steken om aan de andere kant wat te winkelen. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Het verkeer nestelt zich als een dikke toeterende slang tussen mij en de overkant van de straat. De schaarse stoplichten worden door iedereen genegeerd. Een paar Egyptenaren lijken met hetzelfde probleem te kampen, totdat ze zich met ware doodsverachting aan de oversteek wagen. Even lijkt het verkeer hen te verslinden, maar weldra zie ik hun witte galabeeja’s (hemdjurken) aan de overkant van de straat. Dit blijkt de methode te zijn: stort je in het verkeer en blijf lopen, de auto’s scheren aan alle kanten om je heen maar raken je niet.

De flat die ik krijg toegewezen, staat vlakbij het Shell-gebouw. Elke morgen wandel ik (om 7.30!) een paar minuutjes door het Shell-parkje naar mijn werk. Het parkje is gevuld met ‘paartjes’, de meisjes voorzien van hoofddoekjes en de jongens praten voortdurend op ze in. Het lijkt alsof ze het meisje smeken tenminste het hoofddoekje uit te doen. Als ik terugkom van mijn werk zitten ze er nog. Hoofddoekjes om.

De Egyptenaren zijn ontzettend vriendelijke mensen. Overal waar je komt word je uitgenodigd thee of koffie mee te drinken. Afgelopen weekend kwam ik toevallig op een bazaar terecht. Terwijl ik nog verbaasd naar alle snuisterijen stond te kijken, hadden ze al een schaakbord tevoorschijn getoverd en moest ik eraan geloven. In Egypte zijn olifanten lopers en voordat ik dat doorhad, stond ik al hopeloos verloren. Ik probeerde het potje nog te redden met een olifantenoffer onder aanmoediging van de buurt die ‘you engineer! you smart!‘, riep.

Familierelaties zijn ontzettend belangrijk in Egypte. Als je een Egyptenaar ontmoet en wordt uitgenodigd om ergens thee te drinken, dan is dat zaakje waarschijnlijk van zijn oom. Daarna moet je beslist mee om het nieuwe parfumwinkeltje van zijn broer te zien en als je tenslotte naar huis wilt, regelt hij wel een neefje die toevallig taxichauffeur is. Dat die sterke familierelaties ook zo hun keerzijde hebben, vertelde Mohammed die ik in een koffiehuis ontmoette. Hij was verliefd, spaarde voor een woning en trouwde. Mohammed en zijn vrouw besloten nog even met kinderen te wachten en eerst wat geld te sparen voor hun toekomst. Mohammed’s schoonvader dacht daar anders over en wilde zo snel mogelijk kinderen zien. Het resultaat was een familietwist die steeds verder escaleerde en uitmondde in een scheiding tegen de wil van het verliefde stel. Mohammed is toen maar met iemand anders getrouwd. Malisch!

Martijn Lopes Cardozo, student technische natuurkunde, loopt stage bij Shell in Egypte en maakt in Caïro kennis met verkeer, schaakspel en relaties.

Een warme woestijnwind waait mij in het gezicht als ik de luchthaventerminal van Caïro uitloop. De chauffeur, voorzien van een keurig Shell-speldje, gebaart mij om in te stappen. ,,Welcome in Egypt” en ,,I Shell” zijn de enige Engelse woorden tussen het Arabisch, die ik kan verstaan. We rijden richting Caïro, een stad met meer dan 15 miljoen inwoners. Het is één uur ’s nachts, maar overal is verkeerspolitie op de been. Sommigen staan wat te lummelen rond één of ander gedenkmonument, andere lieden moeten het hectische verkeer in goede banen leiden. Een enkele die het echt slecht getroffen heeft, wordt ingezet als levende pion om te voorkomen dat auto’s een afgezette straat inrijden.

De volgende dag probeer ik vanuit mijn hotel over te steken om aan de andere kant wat te winkelen. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Het verkeer nestelt zich als een dikke toeterende slang tussen mij en de overkant van de straat. De schaarse stoplichten worden door iedereen genegeerd. Een paar Egyptenaren lijken met hetzelfde probleem te kampen, totdat ze zich met ware doodsverachting aan de oversteek wagen. Even lijkt het verkeer hen te verslinden, maar weldra zie ik hun witte galabeeja’s (hemdjurken) aan de overkant van de straat. Dit blijkt de methode te zijn: stort je in het verkeer en blijf lopen, de auto’s scheren aan alle kanten om je heen maar raken je niet.

De flat die ik krijg toegewezen, staat vlakbij het Shell-gebouw. Elke morgen wandel ik (om 7.30!) een paar minuutjes door het Shell-parkje naar mijn werk. Het parkje is gevuld met ‘paartjes’, de meisjes voorzien van hoofddoekjes en de jongens praten voortdurend op ze in. Het lijkt alsof ze het meisje smeken tenminste het hoofddoekje uit te doen. Als ik terugkom van mijn werk zitten ze er nog. Hoofddoekjes om.

De Egyptenaren zijn ontzettend vriendelijke mensen. Overal waar je komt word je uitgenodigd thee of koffie mee te drinken. Afgelopen weekend kwam ik toevallig op een bazaar terecht. Terwijl ik nog verbaasd naar alle snuisterijen stond te kijken, hadden ze al een schaakbord tevoorschijn getoverd en moest ik eraan geloven. In Egypte zijn olifanten lopers en voordat ik dat doorhad, stond ik al hopeloos verloren. Ik probeerde het potje nog te redden met een olifantenoffer onder aanmoediging van de buurt die ‘you engineer! you smart!‘, riep.

Familierelaties zijn ontzettend belangrijk in Egypte. Als je een Egyptenaar ontmoet en wordt uitgenodigd om ergens thee te drinken, dan is dat zaakje waarschijnlijk van zijn oom. Daarna moet je beslist mee om het nieuwe parfumwinkeltje van zijn broer te zien en als je tenslotte naar huis wilt, regelt hij wel een neefje die toevallig taxichauffeur is. Dat die sterke familierelaties ook zo hun keerzijde hebben, vertelde Mohammed die ik in een koffiehuis ontmoette. Hij was verliefd, spaarde voor een woning en trouwde. Mohammed en zijn vrouw besloten nog even met kinderen te wachten en eerst wat geld te sparen voor hun toekomst. Mohammed’s schoonvader dacht daar anders over en wilde zo snel mogelijk kinderen zien. Het resultaat was een familietwist die steeds verder escaleerde en uitmondde in een scheiding tegen de wil van het verliefde stel. Mohammed is toen maar met iemand anders getrouwd. Malisch!