Campus

Een jaartje Salamanca met Erasmus

Wat moet een Delftse student in Salamanca? Er is geen TU en er wordt alleen Spaans gesproken. De stap naar Salamanca (250 kilometer ten westen van Madrid) was tot op heden niet gezet.

Voor mij een uitdaging om toch maar eens een kijkje te nemen wat deze oudste universiteitsstad van Spanje te bieden had.

Om desillusies – zoals Don Quichote die tegen het lijf liep – te voorkomen, vertrok ik zes maanden voor de geplande aanvang van mijn buitenlandse studie voor drie dagen naar Salamanca, om het vakkenaanbod te vergelijken met het Delftse. Mijn eerste ontmoeting in deze prachtige zandsteenkleurige stad was in het veelzeggende Bruin Café Erasmus met Matijs – zeven jaar eerder gearriveerd als Erasmus-student. Na een filosofische discussie over baggertechnologie, besloot ik op zoek te gaan naar overeenkomstige vakken bij de faculteit Fisicas (Natuurkunde). Een aantal bleek vergelijkbaar met de vakken in Delft. Het mechanicavak dat ik wilde volgen bleek alleen in Bejar gegeven te worden, zeventig kilometer zuidelijk van Salamanca.

In een kroegje in de – volgens een Amerikaanse gids – gevaarlijkste straat van San Justo, leerde ik een groep studenten kennen bij wie ik tijdens mijn bliksembezoek kon blijven slapen. Begin september 2002 reed ik opnieuw in mijn zeventienjarige Starlet naar Salamanca, om in hetzelfde huis neer te strijken – voor een jaar, deze keer.

Mijn kamer keek uit over een park in het midden van de historische stad. Er was altijd wel iets aan de hand. Mensen leven buiten in Spanje, niemand zie je aan of in zijn huis klussen. Het leven draait om tapas eten met een Rioja of La Macha en met vrienden de dagelijkse culturele activiteiten op de Plaza Mayor meemaken. Er wordt beweerd dat de ‘Plaza’ nooit leeg is. Toch heb ik dat meegemaakt, heel even, tijdens de dramatische voetbalwedstrijd Spanje-Korea.

Mijn levensstijl gedurende periodes dat er geen colleges waren, wordt perfect omschreven in een liedje van Mano Negra: ‘Mala vida’ (het slechte leven) – een levenspatroon waarin je als student in Salamanca snel terecht komt. Maar naast flink feesten betekent een uitwisseling met Salamanca ook hard studeren. De vakken bij Fisicas, een faculteit met allure, zijn alleen te halen door zeer hard te werken. In Delft was ik nog nooit zo fanatiek geweest. De examentijd leek een Varsity race, waarin alle Erasmus-studenten hun thuisuniversiteit representeerden.

Mijn uiteindelijke ervaring van een jaar studeren in Spanje was echter de voorspelbare: geen illusie zoals Cervantes die over Don Quichote beschrijft, maar een werkelijk verrijkende ervaring.

Wat moet een Delftse student in Salamanca? Er is geen TU en er wordt alleen Spaans gesproken. De stap naar Salamanca (250 kilometer ten westen van Madrid) was tot op heden niet gezet. Voor mij een uitdaging om toch maar eens een kijkje te nemen wat deze oudste universiteitsstad van Spanje te bieden had.

Om desillusies – zoals Don Quichote die tegen het lijf liep – te voorkomen, vertrok ik zes maanden voor de geplande aanvang van mijn buitenlandse studie voor drie dagen naar Salamanca, om het vakkenaanbod te vergelijken met het Delftse. Mijn eerste ontmoeting in deze prachtige zandsteenkleurige stad was in het veelzeggende Bruin Café Erasmus met Matijs – zeven jaar eerder gearriveerd als Erasmus-student. Na een filosofische discussie over baggertechnologie, besloot ik op zoek te gaan naar overeenkomstige vakken bij de faculteit Fisicas (Natuurkunde). Een aantal bleek vergelijkbaar met de vakken in Delft. Het mechanicavak dat ik wilde volgen bleek alleen in Bejar gegeven te worden, zeventig kilometer zuidelijk van Salamanca.

In een kroegje in de – volgens een Amerikaanse gids – gevaarlijkste straat van San Justo, leerde ik een groep studenten kennen bij wie ik tijdens mijn bliksembezoek kon blijven slapen. Begin september 2002 reed ik opnieuw in mijn zeventienjarige Starlet naar Salamanca, om in hetzelfde huis neer te strijken – voor een jaar, deze keer.

Mijn kamer keek uit over een park in het midden van de historische stad. Er was altijd wel iets aan de hand. Mensen leven buiten in Spanje, niemand zie je aan of in zijn huis klussen. Het leven draait om tapas eten met een Rioja of La Macha en met vrienden de dagelijkse culturele activiteiten op de Plaza Mayor meemaken. Er wordt beweerd dat de ‘Plaza’ nooit leeg is. Toch heb ik dat meegemaakt, heel even, tijdens de dramatische voetbalwedstrijd Spanje-Korea.

Mijn levensstijl gedurende periodes dat er geen colleges waren, wordt perfect omschreven in een liedje van Mano Negra: ‘Mala vida’ (het slechte leven) – een levenspatroon waarin je als student in Salamanca snel terecht komt. Maar naast flink feesten betekent een uitwisseling met Salamanca ook hard studeren. De vakken bij Fisicas, een faculteit met allure, zijn alleen te halen door zeer hard te werken. In Delft was ik nog nooit zo fanatiek geweest. De examentijd leek een Varsity race, waarin alle Erasmus-studenten hun thuisuniversiteit representeerden.

Mijn uiteindelijke ervaring van een jaar studeren in Spanje was echter de voorspelbare: geen illusie zoals Cervantes die over Don Quichote beschrijft, maar een werkelijk verrijkende ervaring.

Redacteur Redactie

Heb je een vraag of opmerking over dit artikel?

delta@tudelft.nl

Comments are closed.