Campus

Druk (9)

VagevuurSanja is voor de rest van het jaar geschorst. Ze slaagt erin dit voor iedereen geheim te houden. Ze doorstaat in Zoetermeer een basistraining telemarketing bij een uitzendbureau om dichter bij haar aanstaande liefde Chris te komen.

Maar die blijkt plotseling anders te heten.

Nog verbaasd over het feit dat haar liefde zich plotseling als ‘Jan de Vries’ voorstelt, hoort Sanja supervisor Gerda’s verklaring: ,,De opdrachtgever wil dat alle medewerkers onder pseudoniem werken. Dus jij stelt je aan de klanten voor als Anne van Dijk en alle mannen heten Jan de Vries.”

,,Waarom?”, vraagt Sanja.

,,Het is voor het gemak van de klant. Iedereen kan Jan de Vries of Anne van Dijk direct verstaan en onthouden. Hier, probeer maar eens een gesprek.” Gerda drukt meedogenloos op de knop, waarna de computer automatisch gaat bellen. De supervisor loopt door naar een andere telemarketeer. Sanja hoort de telefoon al overgaan. Paniek. Met vijf Jannen en drie Annes om haar heen. Never trust een Van Dijk of De Vries aan de telefoon.

,,Met mevrouw van Dijk”, klinkt het aan de andere kant.

,,Met S.. Anne van Dijk.” Sanja is verrast door de naam aan de andere kant van de lijn. En raakt daardoor de draad in haar voorgeschreven script kwijt, waarop mevrouw Van Dijk opgewekt het woord neemt: ,,Dag Sanne. Wat leuk als een naamgenoot mij belt. Maar je zult wel geen familie van mij zijn, want die bellen me normaal gesproken nooit.”

Waarom moet haar eerste telefoontje nou net een lieve oude eenzame mevrouw zijn? ,,Sorry mevrouw, mijn naam is Anne. Anne van Dijk. En ik bel namens de Evangelische Omroep.”

,,Nou ja, niet iedereen is volmaakt. Maar wat wil de Evangelische Omroep van iemand van mijn leeftijd. Denken ze soms dat ik met de dood dichtbij nog snel een enkele reis hemel wil regelen door met jullie aan te pappen?”

Sanja heeft een vermoeden waarom de familie Van Dijk weinig van zich laat horen. Maar ze heeft geen zin om zich zo af te laten schepen. ,,Ik weet niet wat onze standpunten met betrekking tot hemel, hel en vagevuur zijn. Al is het vagevuur volgens mij van een andere omroep. Maar…” Sanja staart naar de groene letters op haar beeldscherm. ,,Maar ik bel u om te zeggen dat het nog niet te laat is voor de ‘meest oprechte televisie en radiogids van Nederland’. En ik kan u een hele leuke aanbieding doen.” Sanja heeft een paar nuttige zinnen in haar schermscript gevonden. Mevrouw van Dijk geeft zich gewonnen: ,,Ik mag jou wel, Sanne.”

,,Ik mag u niet. Dit is mijn eerste telefoontje van vandaag en ik probeer een succes van mijn werk te maken. Want voor de rest gaat het op dit moment niet zo lekker met mijn leven.”

De supervisor, gealarmeerd door Sanja’s luide gesprek, heeft een koptelefoon opgezet en luistert mee.

Mevrouw van Dijk is even stil. ,,Goed, ik neem die gids. Wat kost het?”

Sanja pakt de monitor vast en roept: ,,U hoeft die gids helemaal niet te kopen. Ik wil hem niet eens verkopen. Baggergids. Wateen onzin is dit. En mijn naam is niet Sanne of Anne. Ik ben Sanja. S-A-N-J-A. En zeker geen Van Dijk. Ik zit hier in een onzinnig kantoor in Zoetermeer met allemaal nepmensen alleen maar omdat ik achter een leuke jongen aan ben gelopen. Ik ga van nu af aan alleen doen wat ik echt wil. En dat zou u ook moeten. Bel zelf uw familie op. En koop zeker geen EO-gids…”

Sanja hoort een klik: ,,Mevrouw van Dijk, dit is Anne de Vries van de Evangelische Omroep. Het spijt me, maar u had zojuist een ex-medewerker aan de lijn en ik bied u mijn welgemeende…”

Sanja doet haar koptelefoon af. Haar oren zijn bezweet door de vieze sponskoptelefoon. Ze leunt achterover. Gerda is druk bezig het gesprek te redden en kijkt kwaad naar Sanja.

,,Dat was het beste gesprek dat ik hier de afgelopen twee maanden heb gehoord”, klinkt het naast haar. Het is Chris, die vervolgt: ,,Ik denk dat je dienst er wel op zit. En die van mij ook. Kom mee, laten we ergens wat gaan drinken”, zegt hij.

Sanja staat op. Ze kijkt hem aan en zegt: ,,Als ik beslis waar we heen gaan. Of woon je hier, in Zoetermeer?”

,,God, nee. Jij wel?”

,,Nee. Wacht even”, zegt Sanja. Ze schrijft de postcode en het huisnummer van mevrouw Van Dijk op haar hand.

De supervisor is nog altijd in gesprek: ,,Het is echt een hele leuke aanbieding, mevrouw Van Dijk.”

Vagevuur

Sanja is voor de rest van het jaar geschorst. Ze slaagt erin dit voor iedereen geheim te houden. Ze doorstaat in Zoetermeer een basistraining telemarketing bij een uitzendbureau om dichter bij haar aanstaande liefde Chris te komen. Maar die blijkt plotseling anders te heten.

Nog verbaasd over het feit dat haar liefde zich plotseling als ‘Jan de Vries’ voorstelt, hoort Sanja supervisor Gerda’s verklaring: ,,De opdrachtgever wil dat alle medewerkers onder pseudoniem werken. Dus jij stelt je aan de klanten voor als Anne van Dijk en alle mannen heten Jan de Vries.”

,,Waarom?”, vraagt Sanja.

,,Het is voor het gemak van de klant. Iedereen kan Jan de Vries of Anne van Dijk direct verstaan en onthouden. Hier, probeer maar eens een gesprek.” Gerda drukt meedogenloos op de knop, waarna de computer automatisch gaat bellen. De supervisor loopt door naar een andere telemarketeer. Sanja hoort de telefoon al overgaan. Paniek. Met vijf Jannen en drie Annes om haar heen. Never trust een Van Dijk of De Vries aan de telefoon.

,,Met mevrouw van Dijk”, klinkt het aan de andere kant.

,,Met S.. Anne van Dijk.” Sanja is verrast door de naam aan de andere kant van de lijn. En raakt daardoor de draad in haar voorgeschreven script kwijt, waarop mevrouw Van Dijk opgewekt het woord neemt: ,,Dag Sanne. Wat leuk als een naamgenoot mij belt. Maar je zult wel geen familie van mij zijn, want die bellen me normaal gesproken nooit.”

Waarom moet haar eerste telefoontje nou net een lieve oude eenzame mevrouw zijn? ,,Sorry mevrouw, mijn naam is Anne. Anne van Dijk. En ik bel namens de Evangelische Omroep.”

,,Nou ja, niet iedereen is volmaakt. Maar wat wil de Evangelische Omroep van iemand van mijn leeftijd. Denken ze soms dat ik met de dood dichtbij nog snel een enkele reis hemel wil regelen door met jullie aan te pappen?”

Sanja heeft een vermoeden waarom de familie Van Dijk weinig van zich laat horen. Maar ze heeft geen zin om zich zo af te laten schepen. ,,Ik weet niet wat onze standpunten met betrekking tot hemel, hel en vagevuur zijn. Al is het vagevuur volgens mij van een andere omroep. Maar…” Sanja staart naar de groene letters op haar beeldscherm. ,,Maar ik bel u om te zeggen dat het nog niet te laat is voor de ‘meest oprechte televisie en radiogids van Nederland’. En ik kan u een hele leuke aanbieding doen.” Sanja heeft een paar nuttige zinnen in haar schermscript gevonden. Mevrouw van Dijk geeft zich gewonnen: ,,Ik mag jou wel, Sanne.”

,,Ik mag u niet. Dit is mijn eerste telefoontje van vandaag en ik probeer een succes van mijn werk te maken. Want voor de rest gaat het op dit moment niet zo lekker met mijn leven.”

De supervisor, gealarmeerd door Sanja’s luide gesprek, heeft een koptelefoon opgezet en luistert mee.

Mevrouw van Dijk is even stil. ,,Goed, ik neem die gids. Wat kost het?”

Sanja pakt de monitor vast en roept: ,,U hoeft die gids helemaal niet te kopen. Ik wil hem niet eens verkopen. Baggergids. Wateen onzin is dit. En mijn naam is niet Sanne of Anne. Ik ben Sanja. S-A-N-J-A. En zeker geen Van Dijk. Ik zit hier in een onzinnig kantoor in Zoetermeer met allemaal nepmensen alleen maar omdat ik achter een leuke jongen aan ben gelopen. Ik ga van nu af aan alleen doen wat ik echt wil. En dat zou u ook moeten. Bel zelf uw familie op. En koop zeker geen EO-gids…”

Sanja hoort een klik: ,,Mevrouw van Dijk, dit is Anne de Vries van de Evangelische Omroep. Het spijt me, maar u had zojuist een ex-medewerker aan de lijn en ik bied u mijn welgemeende…”

Sanja doet haar koptelefoon af. Haar oren zijn bezweet door de vieze sponskoptelefoon. Ze leunt achterover. Gerda is druk bezig het gesprek te redden en kijkt kwaad naar Sanja.

,,Dat was het beste gesprek dat ik hier de afgelopen twee maanden heb gehoord”, klinkt het naast haar. Het is Chris, die vervolgt: ,,Ik denk dat je dienst er wel op zit. En die van mij ook. Kom mee, laten we ergens wat gaan drinken”, zegt hij.

Sanja staat op. Ze kijkt hem aan en zegt: ,,Als ik beslis waar we heen gaan. Of woon je hier, in Zoetermeer?”

,,God, nee. Jij wel?”

,,Nee. Wacht even”, zegt Sanja. Ze schrijft de postcode en het huisnummer van mevrouw Van Dijk op haar hand.

De supervisor is nog altijd in gesprek: ,,Het is echt een hele leuke aanbieding, mevrouw Van Dijk.”

Redacteur Redactie

Heb je een vraag of opmerking over dit artikel?

delta@tudelft.nl

Comments are closed.