Druk (20)

/strong>

,,Neem daar maar plaats, mevrouw Hamming roept je zo wel.”

Sanja gaat zitten op een van de universiteitsblauwe bankjes. Bovenop de stapel tijdverdrijfschriften een ‘vwo-keuzemagazine’. Met twee blije blonde meisjes voorop.

Ze bladert de glimmende onzin door.

,,Hoi San.” Sanja hoeft zich niet om te draaien om te weten wie het is. Ralph gaat naast haar zitten. Hij ruikt net zo lekker. Maar inmiddels weet ze dat die lucht uit een spuitbus en drie verschillende flesjes komt. Een van zijn ijdelheden.

,,Wat doe jij hier?”, vraagt Sanja verbaasd. Ze had zich voorgenomen om de eerste keer dat ze Ralph weer tegenkwam keihard ‘Fuck you!’ te zeggen en weg te lopen. Maar nu zit Ralph heel vertrouwd, heel dicht bij haar. En de wachtkamer van de studentenpsycholoog werkt kalmerend.

,,Het gaat wel”, zegt Sanja dus maar.

,,Wat doe je dan hier? Gaat het niet goed met je studie?”, vraagt Ralph met zijn gebruikelijke recht-door-zee benadering.

,,Ik heb een afspraak met de psycholoog. Ik wil namelijk erkenning van mijn studievertraging.”

Ralph zit al uitgebreid te knikken. Dat probeer ik ook, hoef alleen een stempel te halen. Je weet wel, die commissie vorig jaar, daar kan ik misschien nog drie maanden vergoeding voor krijgen.”

Sanja probeert zich te concentreren. Ralph heeft vorig jaar toch helemaal geen commissie gedaan? Ralph heeft vorig jaar niets gedaan behalve bij haar wakker worden, samen douchen en tv kijken en haar chips opeten. Zij heeft zelf vorig jaar ook met volle overgave niets gedaan. Hartstikke mooi.

Ralph haalt diep adem en kijkt haar aan als een Jerry-Springergast die zijn tien jaar oudere halfzus ten huwelijk wil vragen: ,,San, ik wil je iets vragen.”

Sanja trekt haar wenkbrauwen op.

,,Ik weet dat je erg kwaad op mij was. Maar ik heb heel goed nagedacht en ben tot de conclusie gekomen dat ik je nogal mis. En mijn ouders zijn binnenkort dertig jaar getrouwd en willen dan met z’n allen op vakantie gaan. Ze verwachten dat jij ook meekomt.”

,,Je bedoelt dat je me als een soort opgepoetste galadate nodig hebt?”

Ralph kijkt bedremmeld. Slaat zijn ogen neer, kijkt Sanja toch weer aan: ,,Oké, ik weet dat het suf klinkt. Maar ik kon het gewoon niet tegen mijn ouders zeggen, ze vonden je altijd geweldig. Heb jij dat nooit, dat er iets gebeurt dat je écht niet kunt doorvertellen. Hoe graag je het ook wilt?”

Sanja slikt. Hier kan ze niet tegenop. Hij weet haar altijd per ongeluk precies op haar zwakste plek te raken. Ze kijkt om zich heen, naar de glimmende bladen voor afgestudeerde MBA’ers en post-doctorale blijerds. En ze kijkt naar Ralph. Die er bijna net zo goed uitziet als de eerste keer.

Sanja twijfelt.

En dan maakt Ralph een grote fout: ,,Het meisje waarmee je mij samenzag was niks hoor, gewoon een oud vriendinnetje van het vwo. Ik had je nog nooit zo gezien: boeken gooiend.” Hij lacht alsof het allemaal een grap was. Tot hij beseft dat hij van het koord is gevallen.

Sanja ontploft: ,,Hoe haal je het in je botte klotehoofd om te denken dat je mij zo weer terug kunt krijgen, zie ik er uit als zo’n wanhopig meisje? Ga bij je vriendjes een of andere doos zoeken, of pak een van je vwo-vriendinnetjes. Ik ben niet van plan om na weet-ik-niet-hoeveel weken zomaar weer met je pappie en mammie een week in Center Parcs te zitten en in het ballenbad te gaan.”

Ralph loopt rood aan. Er loopt een dikke ader van boven zijn oor over zijn slaap tot bijna aan zijn voorhoofd. Hij opent langzaam zijn mond en stoot alvast wat voorvloekjes uit. Als een vulkaan die eerst wat rommelt en stoom laat ontsnappen.

,,Gore godver”

Op dat moment gaat de deur open. Ralph kijkt op en maakt zijn negenlettergrepig-doorronkende scheldwoord rechtin haar gezicht af. Mevrouw Hamming is een keurig opgemaakte mevrouw van ergens in de veertig. Ze begint, not amused: ,,Ik ga ervan uit dat jij dat ex-vriendje bent dat haar steeds lastig valt? Je gaat hier nu weg of ik roep de politie.” En tegen Sanja: ,,Ik ben blij dat ik het rapport heb doorgelezen dat je studieadviseur van jullie gesprek heeft gemaakt. Kom gauw mee.”

De psycholoog doet haar kamerdeur achter Sanja dicht. Ralph staat nog steeds met open mond in de wachtkamer. Dan loopt hij langzaam sissend leeg. ,,Stomme bitch”, mompelt hij, ,,Mijn ouders gaan helemaal niet naar Center Parcs. Ze gaan naar Athene.”

Sanja is voor de rest van het jaar geschorst en weet dit voor iedereen geheim te houden. Ze is net terug uit Athene, waar ze een vroegere huisgenote vals beschuldigd heeft van een niet-betaalde torenhoge telefoonrekening.

,,Neem daar maar plaats, mevrouw Hamming roept je zo wel.”

Sanja gaat zitten op een van de universiteitsblauwe bankjes. Bovenop de stapel tijdverdrijfschriften een ‘vwo-keuzemagazine’. Met twee blije blonde meisjes voorop.

Ze bladert de glimmende onzin door.

,,Hoi San.” Sanja hoeft zich niet om te draaien om te weten wie het is. Ralph gaat naast haar zitten. Hij ruikt net zo lekker. Maar inmiddels weet ze dat die lucht uit een spuitbus en drie verschillende flesjes komt. Een van zijn ijdelheden.

,,Wat doe jij hier?”, vraagt Sanja verbaasd. Ze had zich voorgenomen om de eerste keer dat ze Ralph weer tegenkwam keihard ‘Fuck you!’ te zeggen en weg te lopen. Maar nu zit Ralph heel vertrouwd, heel dicht bij haar. En de wachtkamer van de studentenpsycholoog werkt kalmerend.

,,Het gaat wel”, zegt Sanja dus maar.

,,Wat doe je dan hier? Gaat het niet goed met je studie?”, vraagt Ralph met zijn gebruikelijke recht-door-zee benadering.

,,Ik heb een afspraak met de psycholoog. Ik wil namelijk erkenning van mijn studievertraging.”

Ralph zit al uitgebreid te knikken. Dat probeer ik ook, hoef alleen een stempel te halen. Je weet wel, die commissie vorig jaar, daar kan ik misschien nog drie maanden vergoeding voor krijgen.”

Sanja probeert zich te concentreren. Ralph heeft vorig jaar toch helemaal geen commissie gedaan? Ralph heeft vorig jaar niets gedaan behalve bij haar wakker worden, samen douchen en tv kijken en haar chips opeten. Zij heeft zelf vorig jaar ook met volle overgave niets gedaan. Hartstikke mooi.

Ralph haalt diep adem en kijkt haar aan als een Jerry-Springergast die zijn tien jaar oudere halfzus ten huwelijk wil vragen: ,,San, ik wil je iets vragen.”

Sanja trekt haar wenkbrauwen op.

,,Ik weet dat je erg kwaad op mij was. Maar ik heb heel goed nagedacht en ben tot de conclusie gekomen dat ik je nogal mis. En mijn ouders zijn binnenkort dertig jaar getrouwd en willen dan met z’n allen op vakantie gaan. Ze verwachten dat jij ook meekomt.”

,,Je bedoelt dat je me als een soort opgepoetste galadate nodig hebt?”

Ralph kijkt bedremmeld. Slaat zijn ogen neer, kijkt Sanja toch weer aan: ,,Oké, ik weet dat het suf klinkt. Maar ik kon het gewoon niet tegen mijn ouders zeggen, ze vonden je altijd geweldig. Heb jij dat nooit, dat er iets gebeurt dat je écht niet kunt doorvertellen. Hoe graag je het ook wilt?”

Sanja slikt. Hier kan ze niet tegenop. Hij weet haar altijd per ongeluk precies op haar zwakste plek te raken. Ze kijkt om zich heen, naar de glimmende bladen voor afgestudeerde MBA’ers en post-doctorale blijerds. En ze kijkt naar Ralph. Die er bijna net zo goed uitziet als de eerste keer.

Sanja twijfelt.

En dan maakt Ralph een grote fout: ,,Het meisje waarmee je mij samenzag was niks hoor, gewoon een oud vriendinnetje van het vwo. Ik had je nog nooit zo gezien: boeken gooiend.” Hij lacht alsof het allemaal een grap was. Tot hij beseft dat hij van het koord is gevallen.

Sanja ontploft: ,,Hoe haal je het in je botte klotehoofd om te denken dat je mij zo weer terug kunt krijgen, zie ik er uit als zo’n wanhopig meisje? Ga bij je vriendjes een of andere doos zoeken, of pak een van je vwo-vriendinnetjes. Ik ben niet van plan om na weet-ik-niet-hoeveel weken zomaar weer met je pappie en mammie een week in Center Parcs te zitten en in het ballenbad te gaan.”

Ralph loopt rood aan. Er loopt een dikke ader van boven zijn oor over zijn slaap tot bijna aan zijn voorhoofd. Hij opent langzaam zijn mond en stoot alvast wat voorvloekjes uit. Als een vulkaan die eerst wat rommelt en stoom laat ontsnappen.

,,Gore godver”

Op dat moment gaat de deur open. Ralph kijkt op en maakt zijn negenlettergrepig-doorronkende scheldwoord rechtin haar gezicht af. Mevrouw Hamming is een keurig opgemaakte mevrouw van ergens in de veertig. Ze begint, not amused: ,,Ik ga ervan uit dat jij dat ex-vriendje bent dat haar steeds lastig valt? Je gaat hier nu weg of ik roep de politie.” En tegen Sanja: ,,Ik ben blij dat ik het rapport heb doorgelezen dat je studieadviseur van jullie gesprek heeft gemaakt. Kom gauw mee.”

De psycholoog doet haar kamerdeur achter Sanja dicht. Ralph staat nog steeds met open mond in de wachtkamer. Dan loopt hij langzaam sissend leeg. ,,Stomme bitch”, mompelt hij, ,,Mijn ouders gaan helemaal niet naar Center Parcs. Ze gaan naar Athene.”