De rodeostier ontgroeid

Dat is sindsdien uitgegroeid tot een volwaardig evenementenbureau.

,,We hebben nu zo’n vijftig, zestig projecten onder onze hoede. Grote en kleine, sommige vergevorderd, andere net begonnen. Voor de Kriminele hebben we dingen geregeld, maar ook het Universiteitslustrum in mei wordt door ons verzorgd.” Aan het woord is Mark Vernooy, zesdejaars technische bestuurskunde en één van de vier vennoten van ANI Entertainment. Samen met Richard Koekoek (zevendejaars bouwkunde) behoort hij tot de oudgedienden. Jonkies Thomas Dieben en Just Cluysenaer (vierdejaars bouwkunde en io) zitten er sinds vorig jaar bij.

ANI is een studentenbedrijfje en dat zal het altijd blijven. Ook nu de opdrachten groter en talrijker worden en er zelfs een financieel manager en een stagiair in dienst zijn genomen. Hun kantoortje aan het Mijnbouwplein is klein en er heerst een soort informele geordendheid. Op een white board staat de taakverdeling voor de komende weken, in een hoekje staat de onvermijdelijke water cooler.

Terwijl Koekoek in de collegebanken zit, leggen de overige drie uit: ,,Zo eind 1998 is het echt goed gaan lopen met ANI Entertainment. Vorig jaar hadden we een dipje, door de economische recessie, maar nu zitten we weer in de hoogste versnelling.” Mark: ,,Als het slecht gaat, zitten mensen alleen maar thuis voor de pit te kniezen.”

Budget

Hij herinnert zich de eerste projecten nog. ,,We deden toen alles. Als iemand een rodeostier wilde, dan bestelden we die. Hetzelfde geldt voor luchtkussenkastelen. De winstmarge daarop was minimaal. Tegenwoordig doen we dat dus ook niet meer.” Wat dan wel? Grote projecten. Het lustrum van de TU, in mei, wordt door ANI geregeld. Thomas houdt zich bezig met de programmering van een discotheek in Almere, Just ‘doet’ de Nijmeegse Zomerfeesten, met een stuk of tien podia verspreid over de stad.

De te besteden budgetten stijgen navenant. Ze variëren van tweeduizend tot tweehonderdduizend euro. Is dat niet wat hoog gegrepen voor een student die rondkomt van de stufi? Just: ,,Het is af en toe wel spannend. Als ik contracten moet tekenen waar enorm veel geld mee gemoeid is, lees ik die wel zeven keer door.”

Daar zit een potentieel probleem, erkennen de vennoten. Met het groeien van de opdrachten, groeit ook de verantwoordelijkheid, maar ze zijn het erover eens dat de risico’s bij het vak horen en benadrukken dat het bedrijf vooral een leerschool is. ‘Een stukje volwassenwording’ noemt Thomas het, in voorbeeldig jargon.

Een enkele keer gaat het fout. Mark: ,,We hadden dj’s geregeld voor een feest. Wordt er één ziek, komt een ander te laat. Klote natuurlijk, maar buiten dat waren er maar 120 van de beoogde twaalfhonderd man komen opdagen. Toch gaf die organisator óns de schuld.” De zaak werd uitgevochten in het kantongerecht. En geschikt.

Kees

In zijn eerste week smeerde Thomas een klant een Dolby Surround lichtinstallatie aan. ,,Gelukkig wist die gast er nog minder van dan ik.” Ze lachen erom; dit soort dingen gebeuren wel vaker. Je moet natuurlijk weten waarover je praat, maar verder is het werk volgens Mark niet bijzonder moeilijk.

Dat betekent wel dat er heel wat vissen zwemmen in de evenementenorganisatievijver. Maar goed, er is dan ook een enorme behoefte aan vertier. Én een groot aanbod. De jongens van ANI krijgen voortdurend post van entertainers die hopen dat ze via ANI aan de bak kunnen komen. Ze vormen een bonte verzameling eerste-, tweede- en derderangs variété-artiesten. Elke maand wordt er een nieuwe Artiest van de Maand gekozen. Ballonnenvouwer Kees viel die eer te beurt. Zijn besnorde en in giletje gestoken gestalte siert vier weken lang het kantoorprikbord.

Ieder werkt officieel anderhalve dag in de week, maar het wordt vaak meer. Van de winst wordt een percentage verdeeld over de vennoten. Dat is leuk meegenomen, maar gezien het aantal bestede uren is het allemaal geen vetpot. Het kan de heren niet deren: ‘eer’ hebben in je werk staat voorop. Gisteren zijn ze even gaan kijken op de Kriminele. Daar hadden ze een act geregeld met een dj en een meisje met een trommel. Mark: ,,Dat meisje zat er schitterend bij. Ze was een beetje iel en ze zat zo op de hoek van het podium met haar ogen dicht te trommelen. Echt een heel idyllisch beeld.” Hij voegt eraan toe: ,,Daar zullen de meeste feestgangers niet op letten, maar het maakt het wel extra geslaagd voor mij.”

Ooit was er de band Anders Nog Iets. Die band kende een zeer behoorlijk succes, maar ging uiteindelijk ter ziele. Wat overbleef was het management, ANI Entertainment. Dat is sindsdien uitgegroeid tot een volwaardig evenementenbureau.

,,We hebben nu zo’n vijftig, zestig projecten onder onze hoede. Grote en kleine, sommige vergevorderd, andere net begonnen. Voor de Kriminele hebben we dingen geregeld, maar ook het Universiteitslustrum in mei wordt door ons verzorgd.” Aan het woord is Mark Vernooy, zesdejaars technische bestuurskunde en één van de vier vennoten van ANI Entertainment. Samen met Richard Koekoek (zevendejaars bouwkunde) behoort hij tot de oudgedienden. Jonkies Thomas Dieben en Just Cluysenaer (vierdejaars bouwkunde en io) zitten er sinds vorig jaar bij.

ANI is een studentenbedrijfje en dat zal het altijd blijven. Ook nu de opdrachten groter en talrijker worden en er zelfs een financieel manager en een stagiair in dienst zijn genomen. Hun kantoortje aan het Mijnbouwplein is klein en er heerst een soort informele geordendheid. Op een white board staat de taakverdeling voor de komende weken, in een hoekje staat de onvermijdelijke water cooler.

Terwijl Koekoek in de collegebanken zit, leggen de overige drie uit: ,,Zo eind 1998 is het echt goed gaan lopen met ANI Entertainment. Vorig jaar hadden we een dipje, door de economische recessie, maar nu zitten we weer in de hoogste versnelling.” Mark: ,,Als het slecht gaat, zitten mensen alleen maar thuis voor de pit te kniezen.”

Budget

Hij herinnert zich de eerste projecten nog. ,,We deden toen alles. Als iemand een rodeostier wilde, dan bestelden we die. Hetzelfde geldt voor luchtkussenkastelen. De winstmarge daarop was minimaal. Tegenwoordig doen we dat dus ook niet meer.” Wat dan wel? Grote projecten. Het lustrum van de TU, in mei, wordt door ANI geregeld. Thomas houdt zich bezig met de programmering van een discotheek in Almere, Just ‘doet’ de Nijmeegse Zomerfeesten, met een stuk of tien podia verspreid over de stad.

De te besteden budgetten stijgen navenant. Ze variëren van tweeduizend tot tweehonderdduizend euro. Is dat niet wat hoog gegrepen voor een student die rondkomt van de stufi? Just: ,,Het is af en toe wel spannend. Als ik contracten moet tekenen waar enorm veel geld mee gemoeid is, lees ik die wel zeven keer door.”

Daar zit een potentieel probleem, erkennen de vennoten. Met het groeien van de opdrachten, groeit ook de verantwoordelijkheid, maar ze zijn het erover eens dat de risico’s bij het vak horen en benadrukken dat het bedrijf vooral een leerschool is. ‘Een stukje volwassenwording’ noemt Thomas het, in voorbeeldig jargon.

Een enkele keer gaat het fout. Mark: ,,We hadden dj’s geregeld voor een feest. Wordt er één ziek, komt een ander te laat. Klote natuurlijk, maar buiten dat waren er maar 120 van de beoogde twaalfhonderd man komen opdagen. Toch gaf die organisator óns de schuld.” De zaak werd uitgevochten in het kantongerecht. En geschikt.

Kees

In zijn eerste week smeerde Thomas een klant een Dolby Surround lichtinstallatie aan. ,,Gelukkig wist die gast er nog minder van dan ik.” Ze lachen erom; dit soort dingen gebeuren wel vaker. Je moet natuurlijk weten waarover je praat, maar verder is het werk volgens Mark niet bijzonder moeilijk.

Dat betekent wel dat er heel wat vissen zwemmen in de evenementenorganisatievijver. Maar goed, er is dan ook een enorme behoefte aan vertier. Én een groot aanbod. De jongens van ANI krijgen voortdurend post van entertainers die hopen dat ze via ANI aan de bak kunnen komen. Ze vormen een bonte verzameling eerste-, tweede- en derderangs variété-artiesten. Elke maand wordt er een nieuwe Artiest van de Maand gekozen. Ballonnenvouwer Kees viel die eer te beurt. Zijn besnorde en in giletje gestoken gestalte siert vier weken lang het kantoorprikbord.

Ieder werkt officieel anderhalve dag in de week, maar het wordt vaak meer. Van de winst wordt een percentage verdeeld over de vennoten. Dat is leuk meegenomen, maar gezien het aantal bestede uren is het allemaal geen vetpot. Het kan de heren niet deren: ‘eer’ hebben in je werk staat voorop. Gisteren zijn ze even gaan kijken op de Kriminele. Daar hadden ze een act geregeld met een dj en een meisje met een trommel. Mark: ,,Dat meisje zat er schitterend bij. Ze was een beetje iel en ze zat zo op de hoek van het podium met haar ogen dicht te trommelen. Echt een heel idyllisch beeld.” Hij voegt eraan toe: ,,Daar zullen de meeste feestgangers niet op letten, maar het maakt het wel extra geslaagd voor mij.”