Met zijn multidisciplinaire onderzoeksgroep ontwerpt de van origine Belgische hoogleraar chemische technologie prof.dr.ir. Marc-Olivier Coppens (ChemTech) nieuwe materialen en chemische reactoren. Zijn inspiratie: de functionalistische architectuur van Moeder Natuur.
,,Leermeesters zijn erg belangrijk voor me geweest, zowel op het wetenschappelijke als het persoonlijke vlak. De lijst is lang. Benoit Mandelbrot, de ‘vader van de fractals’, heb ik ontmoet toen ik een afstuderder was van 21 jaar oud was. Ik had nog geen enkele publicatie op mijn naam. Toch was hij heel open. Ik vind dat geweldig, wetenschappers die werkelijk luisteren naar de mensen met wie ze praten, of het nu een Nobelprijswinnaar is of Jan met de pet.
Mandelbrot heeft me geleerd breed te denken, dingen te combineren die je niet zo snel zou samenbrengen. Die manier van denken vind ik fascinerend % dat gaat veel dieper dan alleen het fenomeen fractals.
In mijn promotietijd in Gent heb ik veel geleerd van professor Froment. Hij heeft een wereldwijde reputatie op het gebied van chemical reaction engineering, en ik zette iets nieuws op. Ik had nogal wilde ideeën, dus dat maakte de conversatie er niet makkelijker op. Het was niet makkelijk om daarover met hem te converseren! Hij heeft zijn eigen visie en verwacht heel veel van je. Sommigen studenten gaan dan precies doen wat de meester zegt, maar mij stimuleerde het om eigen wetenschappelijk onderzoek op te zetten, zelf contacten te leggen.
De natuur is ook een belangrijke leermeester. Neem bomen: schitterend ontworpen biochemisch-technologische distributiesystemen en reactoren zijn dat. Een boom kun je zien als een chemische reactor die zuurstof produceert. Wat mij boeit is hoe via de vertakte structuur van de boom alle bladeren van voedingstoffen kunnen worden voorzien. De vorm sluit perfect aan bij de functie. Als chemisch technoloog laat ik me graag door zoiets inspireren.
Ik ben niet het type dat dagelijks met dromerige blik door de bossen zwerft. In de grote stad voel ik me perfect thuis. Maar ik heb altijd die passie gehad om de natuur te begrijpen.”
Bloedvaten
,,De natuur is een groot laboratorium. Bomen, longen, bloedvaten – allemaal biochemische systemen met een uitgekiende symmetrische structuur. Met mijn onderzoeksgroep wil ik die structuren doorgronden, en ze toepassen in de nanotechnologie om ‘bouwblokken’ van moleculen van nano- tot macroschaal op een slimme manier samen te voegen. Uiteindelijk moeten zulke verbeteringen resulteren in producten en productieprocessen die de natuur niet onnodig belasten.
Deel van een gemeenschap uitmaken én een individu zijn, dat is een lastige balanceeract voor de mens. Je kunt niet volhouden dat de mens een volledig autonoom individu is, vrij van de wil van de massa. We kennen een verschijnsel als de wave, of het collectief aanhollen achter een Leider. Maar als je ziet hoe ongelooflijk soepel een bacteriekolonie zich kan aanpassen bij een nieuwe omgeving, door een heel dichte of juist fractalachtige vorm aan te nemen % dat is bijzonder leerzaam. Aan de andere kant kan de bacterie als individu bijna niets. Hij overleeft niet buiten de kolonie.
Je kunt het grote bedrijven verwijten dat ze slordig omgaan of omgingen met het milieu. Maar zoals een volk de leiders krijgt die het verdient, krijgt het ook de multinationals die het verdient. Er werd al een eeuw geleden geëxperimenteerd met brandstofcellen, maar de maatschappij was er nog niet rijp voor. Nu zijn we een stap verder en ontdekken we langzaam dat vooruitgang en duurzaamheid kunnen samengaan.
We staan pas aan het begin. Maar ik ben van nature een optimist. Juist omdat de milieuproblemen nijpend zijn, wordt nu erg veel geld, energie, tijd en talent gestoken in het zoeken naar oplossingen. Dat moet een doorbraak opleveren. Kijk naar het Manhattan Project. Destijds zetten de Verenigde Staten de knapste koppen bij elkaar om in een noodtempo een atoombom te ontwikkelen. Wat onmogelijk leek, lukte. Over de morele kant spreek ik me nu niet uit.
Ik houd niet van krampachtig vasthouden aan het verleden. Nostalgie maakt het moeilijker om iets nieuws te creëren dat in balans is met de omgeving. We moeten niet massaal terug naar een geïdealiseerd bestaan in de natuur, wel hard zoeken naar alternatieve energiebronnen en transportmogelijkheden.”
Vrijheid
,,Vijf jaar geleden was ik vast van plan om als mijn loopbaan als onderzoeker in de Verenigde Staten voort te zetten. Maar ik probeer altijd voor alles open te staan, dus toen prof.ir. Cor van den Bleek van de chemical reactor engineering groep me vertelde dat er een positie vrijkwam in zijn sectie, heb ik gezegd: ik vlieg met kerst naar Europa om mijn ouders te bezoeken, ik kom dan graag langs in Delft.
Juist omdat ik de Verenigde Staten veel laboratoria heb gezien, was ik onder de indruk. Een faculteit waarin natuurkunde, materiaalkunde, chemische technologie en biotechnologie zijn vertegenwoordigd – ik hoop vurig dat het zo blijft, het is tamelijk uniek. Bovendien heb je hier een goede mix van jonge en ervaren mensen, en is er een sterke band met de industrie. En ik kon hier eigen onderzoek opzetten. Dus na lang aarzelen heb ik ja gezegd.
Ik ben erg blij met alle mogelijkheden hier. Ik sta absoluut niet te trappelen om weg te gaan. Maar tegelijkertijd wil ik me niet vastleggen door te roepen: over vijf jaar zit ik nog in Delft! Dat weet ik niet, en dat heb ik aan het begin ook eerlijk gezegd. Vrijheid is voor mij een levensvoorwaarde.”
,,Leermeesters zijn erg belangrijk voor me geweest, zowel op het wetenschappelijke als het persoonlijke vlak. De lijst is lang. Benoit Mandelbrot, de ‘vader van de fractals’, heb ik ontmoet toen ik een afstuderder was van 21 jaar oud was. Ik had nog geen enkele publicatie op mijn naam. Toch was hij heel open. Ik vind dat geweldig, wetenschappers die werkelijk luisteren naar de mensen met wie ze praten, of het nu een Nobelprijswinnaar is of Jan met de pet.
Mandelbrot heeft me geleerd breed te denken, dingen te combineren die je niet zo snel zou samenbrengen. Die manier van denken vind ik fascinerend % dat gaat veel dieper dan alleen het fenomeen fractals.
In mijn promotietijd in Gent heb ik veel geleerd van professor Froment. Hij heeft een wereldwijde reputatie op het gebied van chemical reaction engineering, en ik zette iets nieuws op. Ik had nogal wilde ideeën, dus dat maakte de conversatie er niet makkelijker op. Het was niet makkelijk om daarover met hem te converseren! Hij heeft zijn eigen visie en verwacht heel veel van je. Sommigen studenten gaan dan precies doen wat de meester zegt, maar mij stimuleerde het om eigen wetenschappelijk onderzoek op te zetten, zelf contacten te leggen.
De natuur is ook een belangrijke leermeester. Neem bomen: schitterend ontworpen biochemisch-technologische distributiesystemen en reactoren zijn dat. Een boom kun je zien als een chemische reactor die zuurstof produceert. Wat mij boeit is hoe via de vertakte structuur van de boom alle bladeren van voedingstoffen kunnen worden voorzien. De vorm sluit perfect aan bij de functie. Als chemisch technoloog laat ik me graag door zoiets inspireren.
Ik ben niet het type dat dagelijks met dromerige blik door de bossen zwerft. In de grote stad voel ik me perfect thuis. Maar ik heb altijd die passie gehad om de natuur te begrijpen.”
Bloedvaten
,,De natuur is een groot laboratorium. Bomen, longen, bloedvaten – allemaal biochemische systemen met een uitgekiende symmetrische structuur. Met mijn onderzoeksgroep wil ik die structuren doorgronden, en ze toepassen in de nanotechnologie om ‘bouwblokken’ van moleculen van nano- tot macroschaal op een slimme manier samen te voegen. Uiteindelijk moeten zulke verbeteringen resulteren in producten en productieprocessen die de natuur niet onnodig belasten.
Deel van een gemeenschap uitmaken én een individu zijn, dat is een lastige balanceeract voor de mens. Je kunt niet volhouden dat de mens een volledig autonoom individu is, vrij van de wil van de massa. We kennen een verschijnsel als de wave, of het collectief aanhollen achter een Leider. Maar als je ziet hoe ongelooflijk soepel een bacteriekolonie zich kan aanpassen bij een nieuwe omgeving, door een heel dichte of juist fractalachtige vorm aan te nemen % dat is bijzonder leerzaam. Aan de andere kant kan de bacterie als individu bijna niets. Hij overleeft niet buiten de kolonie.
Je kunt het grote bedrijven verwijten dat ze slordig omgaan of omgingen met het milieu. Maar zoals een volk de leiders krijgt die het verdient, krijgt het ook de multinationals die het verdient. Er werd al een eeuw geleden geëxperimenteerd met brandstofcellen, maar de maatschappij was er nog niet rijp voor. Nu zijn we een stap verder en ontdekken we langzaam dat vooruitgang en duurzaamheid kunnen samengaan.
We staan pas aan het begin. Maar ik ben van nature een optimist. Juist omdat de milieuproblemen nijpend zijn, wordt nu erg veel geld, energie, tijd en talent gestoken in het zoeken naar oplossingen. Dat moet een doorbraak opleveren. Kijk naar het Manhattan Project. Destijds zetten de Verenigde Staten de knapste koppen bij elkaar om in een noodtempo een atoombom te ontwikkelen. Wat onmogelijk leek, lukte. Over de morele kant spreek ik me nu niet uit.
Ik houd niet van krampachtig vasthouden aan het verleden. Nostalgie maakt het moeilijker om iets nieuws te creëren dat in balans is met de omgeving. We moeten niet massaal terug naar een geïdealiseerd bestaan in de natuur, wel hard zoeken naar alternatieve energiebronnen en transportmogelijkheden.”
Vrijheid
,,Vijf jaar geleden was ik vast van plan om als mijn loopbaan als onderzoeker in de Verenigde Staten voort te zetten. Maar ik probeer altijd voor alles open te staan, dus toen prof.ir. Cor van den Bleek van de chemical reactor engineering groep me vertelde dat er een positie vrijkwam in zijn sectie, heb ik gezegd: ik vlieg met kerst naar Europa om mijn ouders te bezoeken, ik kom dan graag langs in Delft.
Juist omdat ik de Verenigde Staten veel laboratoria heb gezien, was ik onder de indruk. Een faculteit waarin natuurkunde, materiaalkunde, chemische technologie en biotechnologie zijn vertegenwoordigd – ik hoop vurig dat het zo blijft, het is tamelijk uniek. Bovendien heb je hier een goede mix van jonge en ervaren mensen, en is er een sterke band met de industrie. En ik kon hier eigen onderzoek opzetten. Dus na lang aarzelen heb ik ja gezegd.
Ik ben erg blij met alle mogelijkheden hier. Ik sta absoluut niet te trappelen om weg te gaan. Maar tegelijkertijd wil ik me niet vastleggen door te roepen: over vijf jaar zit ik nog in Delft! Dat weet ik niet, en dat heb ik aan het begin ook eerlijk gezegd. Vrijheid is voor mij een levensvoorwaarde.”

Comments are closed.