De ‘herplaatsing’ van het Mobiliteitscentrum

Maar na een maand is de actie al bevroren: het centrum mag alleen nog werknemers helpen die geen baan meer hebben in de nieuwe TU-organisatie. Van deze 45 ‘MOD-slachtoffers’ hebben er tien inmiddels een nieuwe plek.

Het Mobiliteitscentrum ging in maart ’97 van start. Met de mammoetreorganisatie in het achterhoofd, dat wel, maar nadrukkelijk bedoeld om als spin off van die MOD zelfstandig door te gaan. Want een beetje moderne universiteit doet tegenwoordig aan loopbaanbegeleiding.

Dus werden kosten noch moeite gespaard om in het oude Gaac-gebouw een eigen adviescentrum in te richten. Met luxe vloerbedekking, warme verlichting en milde kleuren. Ruim een half miljoen was jaarlijks beschikbaar voor personeel en zo’n 125-duizend gulden voor materiële lasten. Daarnaast ontving het centrum twee keer 190-duizend gulden startsubsidie van de overheid.

Waarom wordt iets dat met veel toeters en bellen is opgetuigd, zo snel weer uitgekleed? Bij het Mobiliteitscentrum tasten ze in het duister. Al sinds het najaar was er onduidelijkheid over ‘hoe nu verder’. In feite is altíjd onduidelijk geweest wat het Mobiliteitscentrum precies mocht of moest.

Het centrum zou medewerkers alleen adviseren. Dus – met wat tests en tools – uitzoeken ‘wat wil je en wat kun je’, en hulp bieden bij sollicitaties. Maar het echte herplaatsen was voorbehouden aan een aparte coördinator.

,,Over die beperkte bevoegdheid werd wel geklaagd”, weet vakbondswoordvoerder A. Sloot. Hadden mensen eindelijk de drempel overwonnen om bij het Mobiliteitscentrum binnen te stappen, kregen ze nog geen concreet perspectief voorgeschoteld.

Liep de zaak wel goed? Daarover verschillen de meningen. Hoofd M. Visser wil geen cijfers verschaffen. Maar ze liet eerder weten dat, na een aanloopperiode, ,,de tijd om te oogsten net aanbrak”. Volgens anderen kwam het centrum echter niet goed genoeg van de grond.

Een evaluatie dan maar, dachten D. Zwerus en M. van den Esker, onder wie het centrum ressorteert. Een extern bureau moest uitzoeken aan wat voor loopbaanbegeleiding TU’ers behoefte hebben. Maar het onderzoek kwam er nooit. De staf van het college had ondertussen al besloten dat het anders moest. De activiteiten blijven, maar verschuiven op termijn naar de P&O-chefs van de faculteiten.

Het Mobiliteitscentrum is volgens stafhoofd C. Peels op dit moment ,,te zeer een losstaand organisatie-onderdeel.” Wat bij de start juist uitdrukkelijk de bedoeling was (een voorziening voor de medewerker, aan de rand van de TU-wijk om de privacy te waarborgen) heet nu ’te weinig ingebed’. En het idee om raad te vragen bij een onafhankelijk adviescentrum, wordt nu gevoeld als ‘achter de rug van de chef om’. Daarmee is het idee over een Mobiliteitscentrum in anderhalf jaar tijd volledig veranderd. ,,Voortschrijdend inzicht”, luidt deverklaring.

Er waait een andere wind in het hoofdgebouw. En het Mobiliteitscentrum moet dus ‘omvormen’. De speciaal ontworpen houten balie en betonnen leestafel blijven nog tot het najaar in dienst. En dan? Wie weet. Misschien heeft het Techniek Museum (kandidaat om het Gaac-gebouw te betrekken) er nog een leuk plekje voor.

Het Mobiliteitscentrum ging in maart ’97 van start. Met de mammoetreorganisatie in het achterhoofd, dat wel, maar nadrukkelijk bedoeld om als spin off van die MOD zelfstandig door te gaan. Want een beetje moderne universiteit doet tegenwoordig aan loopbaanbegeleiding.

Dus werden kosten noch moeite gespaard om in het oude Gaac-gebouw een eigen adviescentrum in te richten. Met luxe vloerbedekking, warme verlichting en milde kleuren. Ruim een half miljoen was jaarlijks beschikbaar voor personeel en zo’n 125-duizend gulden voor materiële lasten. Daarnaast ontving het centrum twee keer 190-duizend gulden startsubsidie van de overheid.

Waarom wordt iets dat met veel toeters en bellen is opgetuigd, zo snel weer uitgekleed? Bij het Mobiliteitscentrum tasten ze in het duister. Al sinds het najaar was er onduidelijkheid over ‘hoe nu verder’. In feite is altíjd onduidelijk geweest wat het Mobiliteitscentrum precies mocht of moest.

Het centrum zou medewerkers alleen adviseren. Dus – met wat tests en tools – uitzoeken ‘wat wil je en wat kun je’, en hulp bieden bij sollicitaties. Maar het echte herplaatsen was voorbehouden aan een aparte coördinator.

,,Over die beperkte bevoegdheid werd wel geklaagd”, weet vakbondswoordvoerder A. Sloot. Hadden mensen eindelijk de drempel overwonnen om bij het Mobiliteitscentrum binnen te stappen, kregen ze nog geen concreet perspectief voorgeschoteld.

Liep de zaak wel goed? Daarover verschillen de meningen. Hoofd M. Visser wil geen cijfers verschaffen. Maar ze liet eerder weten dat, na een aanloopperiode, ,,de tijd om te oogsten net aanbrak”. Volgens anderen kwam het centrum echter niet goed genoeg van de grond.

Een evaluatie dan maar, dachten D. Zwerus en M. van den Esker, onder wie het centrum ressorteert. Een extern bureau moest uitzoeken aan wat voor loopbaanbegeleiding TU’ers behoefte hebben. Maar het onderzoek kwam er nooit. De staf van het college had ondertussen al besloten dat het anders moest. De activiteiten blijven, maar verschuiven op termijn naar de P&O-chefs van de faculteiten.

Het Mobiliteitscentrum is volgens stafhoofd C. Peels op dit moment ,,te zeer een losstaand organisatie-onderdeel.” Wat bij de start juist uitdrukkelijk de bedoeling was (een voorziening voor de medewerker, aan de rand van de TU-wijk om de privacy te waarborgen) heet nu ’te weinig ingebed’. En het idee om raad te vragen bij een onafhankelijk adviescentrum, wordt nu gevoeld als ‘achter de rug van de chef om’. Daarmee is het idee over een Mobiliteitscentrum in anderhalf jaar tijd volledig veranderd. ,,Voortschrijdend inzicht”, luidt deverklaring.

Er waait een andere wind in het hoofdgebouw. En het Mobiliteitscentrum moet dus ‘omvormen’. De speciaal ontworpen houten balie en betonnen leestafel blijven nog tot het najaar in dienst. En dan? Wie weet. Misschien heeft het Techniek Museum (kandidaat om het Gaac-gebouw te betrekken) er nog een leuk plekje voor.