Brieven

Volgens de kennisgeving is het geen bezuiniging, maar een ombuiging. Het zou zijn om de positie van de TU Delft nationaal en internationaal te verstevigen.

Er wordt herhaaldelijk op gehamerd dat wetenschappers (wp) moeten publiceren om de ondersteuners (obp) te verdienen. Dit klinkt alsof obp’ers lui onderuit hangen en worden onderhouden door het wp. Oftewel: het klinkt aanmatigend. Het obp werkt, net als het wp, voor een salaris. Niet iedereen kan een wetenschappelijke positie bereiken.

Het ministerie kent de universiteit een bepaalde som geld toe. Binnen de universiteit wordt een verdeelmodel gehanteerd. Daarmee ontstaat ten onrechte het idee dat het obp alleen maar een kostenpost is. Dit is puur het model waarvoor de universiteit kiest. Misschien zijn er verhoudingsgewijs meer obp’ers dan bij andere universiteiten. Dat zou op middellange termijn ‘personeelsvriendelijk’ kunnen worden opgelost.

Beleidsmakers van de TU Delft: probeer iets zorgvuldiger met uw voltallige personeel om te gaan, ieder dient een functie in een groter gebeuren.

Dineke Heersma, faculteit OCP
Reorganisatie (2)

Is een ondernemingsraad die begrip toont voor het op de tocht zetten van 450 banen van een bepaalde categorie met gelijktijdige uitbreiding van de banen in een andere categorie een knip voor zijn neus waard?

Is een ondernemingsraad die bij het op de tocht zetten van 450 banen van een bepaalde categorie bezorgdheid uit voor de negatieve effecten op die uitbreidende (toch al geprivilegieerde) categorie een knip voor zijn neus waard?

De vraag stellen is haar beantwoorden.

Is een college van bestuur dat zijn ambitie om MIT te evenaren opgeeft voor de ambitie om de TU Eindhoven te evenaren wel een knip voor zijn neus waard?

Dr. Erik Lagendijk, opleidingsdirecteur faculteit TNW
Reorganisatie (3)

Naar aanleiding van bovenstaande meld ik namens de ondernemingsraad (or) dat wij het college van bestuur steunen bij het versterken van de primaire processen.

De or accepteert dat dit gevolgen heeft voor de ondersteunende processen en de mensen daarin. Over de omvang van deze gevolgen zal tot 1 oktober uitgebreid worden gesproken. De or heeft er bewust niet voor gekozen om de voorgestelde veranderingen met alle macht tegen te houden. De or meent dat dit niet in het belang is van de TU Delft en daarmee niet in dat van al haar werknemers.

De or heeft als rol in dit proces gekozen de belangen van het personeel zo goed mogelijk te behartigen. Dat een reorganisatie voor grote groepen mensen pijn meebrengt is een feit. Desondanks zal de or zijn uiterste best doen om deze pijn zo veel mogelijk te vermijden (door aan te dringen op natuurlijk verloop waar mogelijk) of te verzachten (door sociale regelingen in de zin van mobiliteit en indien nodig financiële compensatie). Het inruilen van ondersteunend personeel tegen wetenschappers die vervolgens dezelfde taken blijven verrichten is uiteraard ook een aspect dat nauwlettend in de gaten wordt gehouden.

Ten slotte zal de or erop letten dat versterking van het primaire proces de doelstelling van de reorganisatie blijft en dat niet klakkeloos wordt gekeken naar de wp:obp-verhouding.

IJsbrand Haagsma, lid van de ondernemingsraad
Groene Rekenkamer

In Delta 07 besteedde Rypke Zeilmaker aandacht aan de Groene Rekenkamer, die de overheid ‘wetenschappelijk zou moeten corrigeren’. De Groene Rekenkamer wil, blijkens het bericht, een milieubeleid dat niet gebaseerd is op ‘emotie of publieke stemming’.

Wat de betrokkenen daarmee vermoedelijk bedoelen is dat ze willen dat het milieubeleid niet gebaseerd is op waarden % daar kan een natuurwetenschapper immers geen bijzondere autoriteit doen gelden, en dat verzandt maar in emoties. Maar of we het nu willen of niet: de discussie over milieubeleid is een waardendiscussie. Het gaat over wat wij wel en niet belangrijk vinden, en dat is niet altijd in geld uit te drukken.

Het centrale motto bij de Groene Rekenkamer lijkt: als bewezen is dat het milieueffect niet tegen de kosten opweegt moeten de (milieu)regels afgeschaft worden. Impliciet redeneert de Groene Rekenkamer ook vanuit een waarde: geef per saldo zo min mogelijk geld uit voor milieubeleid. Hoe zouden ze anders kunnen rechtvaardigen dat kosten-batenanalyses de grondslag moeten zijn van het milieubeleid? Er zijn heel wat zaken waarover we niet op zo’n basis beslissen; wat levert bijvoorbeeld bejaardenzorg ons op in ruil voor al het geld dat we daarin steken?

Milieubeleid, en de discussie daarover, is zeker niet boven alle kritiek verheven. Diverse belangengroepen hebben zich stevig in hun loopgraven verschanst, en dan is discussie lastig. Maar dat zal zeker niet verbeteren door het hier tentoongespreide onbegrip van de aard van discussie, een zich verschuilen achter de cijfertjes dat het onmogelijk maakt enige redelijkheid te ontdekken in waarden diedoor anderen worden ingebracht.

Michiel Brumsen, sectie filosofie, faculteit TBM

Reorganisatie (1)

Waarom moeten 450 arbeidsplaatsen van ondersteunende medewerkers verdwijnen en komen er 250 nieuwe wetenschappers voor in de plaats? De gehanteerde argumenten zijn moeilijk te begrijpen. Volgens de kennisgeving is het geen bezuiniging, maar een ombuiging. Het zou zijn om de positie van de TU Delft nationaal en internationaal te verstevigen.

Er wordt herhaaldelijk op gehamerd dat wetenschappers (wp) moeten publiceren om de ondersteuners (obp) te verdienen. Dit klinkt alsof obp’ers lui onderuit hangen en worden onderhouden door het wp. Oftewel: het klinkt aanmatigend. Het obp werkt, net als het wp, voor een salaris. Niet iedereen kan een wetenschappelijke positie bereiken.

Het ministerie kent de universiteit een bepaalde som geld toe. Binnen de universiteit wordt een verdeelmodel gehanteerd. Daarmee ontstaat ten onrechte het idee dat het obp alleen maar een kostenpost is. Dit is puur het model waarvoor de universiteit kiest. Misschien zijn er verhoudingsgewijs meer obp’ers dan bij andere universiteiten. Dat zou op middellange termijn ‘personeelsvriendelijk’ kunnen worden opgelost.

Beleidsmakers van de TU Delft: probeer iets zorgvuldiger met uw voltallige personeel om te gaan, ieder dient een functie in een groter gebeuren.

Dineke Heersma, faculteit OCP
Reorganisatie (2)

Is een ondernemingsraad die begrip toont voor het op de tocht zetten van 450 banen van een bepaalde categorie met gelijktijdige uitbreiding van de banen in een andere categorie een knip voor zijn neus waard?

Is een ondernemingsraad die bij het op de tocht zetten van 450 banen van een bepaalde categorie bezorgdheid uit voor de negatieve effecten op die uitbreidende (toch al geprivilegieerde) categorie een knip voor zijn neus waard?

De vraag stellen is haar beantwoorden.

Is een college van bestuur dat zijn ambitie om MIT te evenaren opgeeft voor de ambitie om de TU Eindhoven te evenaren wel een knip voor zijn neus waard?

Dr. Erik Lagendijk, opleidingsdirecteur faculteit TNW
Reorganisatie (3)

Naar aanleiding van bovenstaande meld ik namens de ondernemingsraad (or) dat wij het college van bestuur steunen bij het versterken van de primaire processen.

De or accepteert dat dit gevolgen heeft voor de ondersteunende processen en de mensen daarin. Over de omvang van deze gevolgen zal tot 1 oktober uitgebreid worden gesproken. De or heeft er bewust niet voor gekozen om de voorgestelde veranderingen met alle macht tegen te houden. De or meent dat dit niet in het belang is van de TU Delft en daarmee niet in dat van al haar werknemers.

De or heeft als rol in dit proces gekozen de belangen van het personeel zo goed mogelijk te behartigen. Dat een reorganisatie voor grote groepen mensen pijn meebrengt is een feit. Desondanks zal de or zijn uiterste best doen om deze pijn zo veel mogelijk te vermijden (door aan te dringen op natuurlijk verloop waar mogelijk) of te verzachten (door sociale regelingen in de zin van mobiliteit en indien nodig financiële compensatie). Het inruilen van ondersteunend personeel tegen wetenschappers die vervolgens dezelfde taken blijven verrichten is uiteraard ook een aspect dat nauwlettend in de gaten wordt gehouden.

Ten slotte zal de or erop letten dat versterking van het primaire proces de doelstelling van de reorganisatie blijft en dat niet klakkeloos wordt gekeken naar de wp:obp-verhouding.

IJsbrand Haagsma, lid van de ondernemingsraad
Groene Rekenkamer

In Delta 07 besteedde Rypke Zeilmaker aandacht aan de Groene Rekenkamer, die de overheid ‘wetenschappelijk zou moeten corrigeren’. De Groene Rekenkamer wil, blijkens het bericht, een milieubeleid dat niet gebaseerd is op ‘emotie of publieke stemming’.

Wat de betrokkenen daarmee vermoedelijk bedoelen is dat ze willen dat het milieubeleid niet gebaseerd is op waarden % daar kan een natuurwetenschapper immers geen bijzondere autoriteit doen gelden, en dat verzandt maar in emoties. Maar of we het nu willen of niet: de discussie over milieubeleid is een waardendiscussie. Het gaat over wat wij wel en niet belangrijk vinden, en dat is niet altijd in geld uit te drukken.

Het centrale motto bij de Groene Rekenkamer lijkt: als bewezen is dat het milieueffect niet tegen de kosten opweegt moeten de (milieu)regels afgeschaft worden. Impliciet redeneert de Groene Rekenkamer ook vanuit een waarde: geef per saldo zo min mogelijk geld uit voor milieubeleid. Hoe zouden ze anders kunnen rechtvaardigen dat kosten-batenanalyses de grondslag moeten zijn van het milieubeleid? Er zijn heel wat zaken waarover we niet op zo’n basis beslissen; wat levert bijvoorbeeld bejaardenzorg ons op in ruil voor al het geld dat we daarin steken?

Milieubeleid, en de discussie daarover, is zeker niet boven alle kritiek verheven. Diverse belangengroepen hebben zich stevig in hun loopgraven verschanst, en dan is discussie lastig. Maar dat zal zeker niet verbeteren door het hier tentoongespreide onbegrip van de aard van discussie, een zich verschuilen achter de cijfertjes dat het onmogelijk maakt enige redelijkheid te ontdekken in waarden diedoor anderen worden ingebracht.

Michiel Brumsen, sectie filosofie, faculteit TBM