Audi

Het moet voor velen een teleurstelling zijn geweest: geen concrete concepten van de auto van de toekomst, maar abstracte visies, uitgedrukt in termen als outer– en innerworld. In anderhalf uur werden fraaie beelden en Engelse kreten in hoog tempo de zaal ingeslingerd, de toeschouwer achterlatend met de DNA-patronen nog op zijn netvlies gebrand.

De acht studenten industrieel ontwerpen die samen een ‘multidisiplinair’ team hadden gevormd, mediteerden vanuit de literatuur (van de chaostheorie tot en met de visies van Arthur C. Clarke) over de toekomst. De wereld wordt steeds onaangenamer, was tenslotte hun collectieve conclusie. Information overload, ‘Big Brother is watching you%. En toch de behoefte aan mobiliteit, de noodzaak tot verplaatsing. In zo%n wereld moet het individu zich kunnen afschermen van de boze omgeving, troost zoeken in zijn eigen, veilige, goed afgebakende plekje, aldus de studenten. ,,De restrictie van de outerworld moet worden gecompenseerd door het comfort in de innerworld.”

En toen, eindelijk, iets concreter: toch nog concepten van de auto die daarbij past. Om een zo fijn mogelijke ‘innerworld’ in het vervoermiddel te creëren ontstaat de wagen die het humeur van de gebruiker precies aanvoelt. Rothumeur? De wagen trekt 200 PK bij uit zijn reserve en wordt felrood van kleur. Een duidelijk signaal voor de andere weggebruikers.

Verlaagde bloedsuikerspiegel? De auto suggereert dat er binnen driehonderd meter een tankstation is waar even gegeten kan worden. En natuurlijk heeft het ding een schild van living tissue, zodat het voertuig doorzichtiger kan worden naarmate de behoefte van het individu aan interactie met de omgeving groeit.

Degenen die nu op het puntje van hun stoel gingen zitten met nog steeds de ijdele hoop op gave autoplaatjes kregen de finale doodsmak: ,,Deze beelden mogen niet als auto beoordeeld worden, het had ook een vliegtuig kunnen zijn.”

Een zaal vol kwijlende IO’ers in de aula. De presentatie van de Audi-workshop Life in Motion wekte de verwachting van glanzende auto’s en gelikte design-tekeningen. Het moet voor velen een teleurstelling zijn geweest: geen concrete concepten van de auto van de toekomst, maar abstracte visies, uitgedrukt in termen als outer– en innerworld. In anderhalf uur werden fraaie beelden en Engelse kreten in hoog tempo de zaal ingeslingerd, de toeschouwer achterlatend met de DNA-patronen nog op zijn netvlies gebrand.

De acht studenten industrieel ontwerpen die samen een ‘multidisiplinair’ team hadden gevormd, mediteerden vanuit de literatuur (van de chaostheorie tot en met de visies van Arthur C. Clarke) over de toekomst. De wereld wordt steeds onaangenamer, was tenslotte hun collectieve conclusie. Information overload, ‘Big Brother is watching you%. En toch de behoefte aan mobiliteit, de noodzaak tot verplaatsing. In zo%n wereld moet het individu zich kunnen afschermen van de boze omgeving, troost zoeken in zijn eigen, veilige, goed afgebakende plekje, aldus de studenten. ,,De restrictie van de outerworld moet worden gecompenseerd door het comfort in de innerworld.”

En toen, eindelijk, iets concreter: toch nog concepten van de auto die daarbij past. Om een zo fijn mogelijke ‘innerworld’ in het vervoermiddel te creëren ontstaat de wagen die het humeur van de gebruiker precies aanvoelt. Rothumeur? De wagen trekt 200 PK bij uit zijn reserve en wordt felrood van kleur. Een duidelijk signaal voor de andere weggebruikers.

Verlaagde bloedsuikerspiegel? De auto suggereert dat er binnen driehonderd meter een tankstation is waar even gegeten kan worden. En natuurlijk heeft het ding een schild van living tissue, zodat het voertuig doorzichtiger kan worden naarmate de behoefte van het individu aan interactie met de omgeving groeit.

Degenen die nu op het puntje van hun stoel gingen zitten met nog steeds de ijdele hoop op gave autoplaatjes kregen de finale doodsmak: ,,Deze beelden mogen niet als auto beoordeeld worden, het had ook een vliegtuig kunnen zijn.”