Samen dronken worden, feesten en uitslapen, maar ook tot diep in de nacht studeren als dat nodig is. Als student heb je een gek leventje. Je hebt een totaal ander ritme dan het gezinnetje dat naast je woont, en je bent niet echt bezig met wat er in jouw stad gebeurt.
Delen
Dit komt omdat je buiten je studentenkringetjes vrijwel niemand kent. Ik weet bijvoorbeeld niet eens drie basisscholen te vinden in Delft. Toch ben ik laatst via een gekke omweg met een artistiek en creatief verantwoord multicultureel Delft in aanraking gekomen. De Nieuwe Amateur doet projecten met Delftse jongeren. En wat voor projecten! Van een reis naar Congo tot de organisatie van de jaarlijkse Skatejam, waarbij de jongeren zelf alles regelen.
Ik heb er nog nooit van gehoord, maar ga kijken naar een presentatie van ´Babylon Home’. Op de website staat dat de voorstelling in vier weken tijd gemaakt is. Ik ben benieuwd en neem Hugo mee. Hij wil graag meer culturele dingen doen, maar dat wordt hem niet makkelijk gemaakt. Als zijn pluizige huisgenoot artistiek verantwoord doet, mag cultuurbarbaar Hugo namelijk nooit mee. Tijd voor de grote inhaalslag.
Als we een kaartje kopen in het atelier aan de Nijverheidsstraat, weet ik het niet meer zo zeker. Boven klinkt een hoop geschreeuw, en het lijkt alsof ze konijntjes dood stampen, zo veel kabaal klinkt er. Hugo kijkt verschrikt: “Als we maar niet mee hoeven te doen.” Mijn angst is meer dat het tenenkrommend slecht amateurtheater gaat worden, waarbij het publiek zich dan plaatsvervangend zit te schamen. Maar goed, we gaan, want anders worden we nooit artie farties. Het is heel rustig in het grote atelier. Overal hangen kunstzinnige portretfoto’s, en de muren zijn met prachtige graffitischilderijen versierd. Als we naar het andere publiek kijken, voelen we ons nog meer misplaatst, maar wanneer de voorstelling begint, word ik volledig overdonderd. Het begint in zeven verschillende talen. Het integratieprobleem wordt pijnlijk duidelijk gemaakt wanneer een Soedanees op spectaculaire wijze Nederlandse les geeft. “Loopet, Looptet, Looptaten.” Wie hem niet goed nazegt, wordt bruut de klas uit gestuurd. Losse scènes wisselen elkaar af.
Zeven jongeren verbeelden prachtig hoe mooi en hoe rot de puberteit is. Een meisje vindt haar ellebogen te puntig, borsten te klein en gezicht te pukkelig, terwijl een onzekere jongen smoorverliefd wordt. Een moeder maakt zich druk omdat haar dochter uitgaat. “Kijk haar tutten, zoveel tijd besteedt ze aan haar school niet eens.” Hoe onsamenhangend het ook klinkt, het is een prachtig geheel, waarbij het publiek hard moet lachen en soms stil valt. Bij het applaus wordt het podium steeds voller. De verhouding publiek – makers is nu fiftyfifty. De spelers verdwijnen achter het doek en maken weer evenveel herrie als in het begin. Opgetogen vieren zij hun succes, terwijl ik stil val.
Weet je een feest? Mail carinedokter@hotmail.com
(Foto: Jan-Evert Zondag)
Samen dronken worden, feesten en uitslapen, maar ook tot diep in de nacht studeren als dat nodig is. Als student heb je een gek leventje. Je hebt een totaal ander ritme dan het gezinnetje dat naast je woont, en je bent niet echt bezig met wat er in jouw stad gebeurt. Dit komt omdat je buiten je studentenkringetjes vrijwel niemand kent. Ik weet bijvoorbeeld niet eens drie basisscholen te vinden in Delft. Toch ben ik laatst via een gekke omweg met een artistiek en creatief verantwoord multicultureel Delft in aanraking gekomen. De Nieuwe Amateur doet projecten met Delftse jongeren. En wat voor projecten! Van een reis naar Congo tot de organisatie van de jaarlijkse Skatejam, waarbij de jongeren zelf alles regelen.
Ik heb er nog nooit van gehoord, maar ga kijken naar een presentatie van ´Babylon Home’. Op de website staat dat de voorstelling in vier weken tijd gemaakt is. Ik ben benieuwd en neem Hugo mee. Hij wil graag meer culturele dingen doen, maar dat wordt hem niet makkelijk gemaakt. Als zijn pluizige huisgenoot artistiek verantwoord doet, mag cultuurbarbaar Hugo namelijk nooit mee. Tijd voor de grote inhaalslag.
Als we een kaartje kopen in het atelier aan de Nijverheidsstraat, weet ik het niet meer zo zeker. Boven klinkt een hoop geschreeuw, en het lijkt alsof ze konijntjes dood stampen, zo veel kabaal klinkt er. Hugo kijkt verschrikt: “Als we maar niet mee hoeven te doen.” Mijn angst is meer dat het tenenkrommend slecht amateurtheater gaat worden, waarbij het publiek zich dan plaatsvervangend zit te schamen. Maar goed, we gaan, want anders worden we nooit artie farties. Het is heel rustig in het grote atelier. Overal hangen kunstzinnige portretfoto’s, en de muren zijn met prachtige graffitischilderijen versierd. Als we naar het andere publiek kijken, voelen we ons nog meer misplaatst, maar wanneer de voorstelling begint, word ik volledig overdonderd. Het begint in zeven verschillende talen. Het integratieprobleem wordt pijnlijk duidelijk gemaakt wanneer een Soedanees op spectaculaire wijze Nederlandse les geeft. “Loopet, Looptet, Looptaten.” Wie hem niet goed nazegt, wordt bruut de klas uit gestuurd. Losse scènes wisselen elkaar af.
Zeven jongeren verbeelden prachtig hoe mooi en hoe rot de puberteit is. Een meisje vindt haar ellebogen te puntig, borsten te klein en gezicht te pukkelig, terwijl een onzekere jongen smoorverliefd wordt. Een moeder maakt zich druk omdat haar dochter uitgaat. “Kijk haar tutten, zoveel tijd besteedt ze aan haar school niet eens.” Hoe onsamenhangend het ook klinkt, het is een prachtig geheel, waarbij het publiek hard moet lachen en soms stil valt. Bij het applaus wordt het podium steeds voller. De verhouding publiek – makers is nu fiftyfifty. De spelers verdwijnen achter het doek en maken weer evenveel herrie als in het begin. Opgetogen vieren zij hun succes, terwijl ik stil val.
Weet je een feest? Mail carinedokter@hotmail.com
(Foto: Jan-Evert Zondag)
Comments are closed.