Anoniem blijven kost vijftien euro

In een tweeluik belicht Delta de wereld van de banenbemiddeling. Deze week deel twee: adressenbestanden.

Gezellig op een gesponsorde studiereis geweest? Of een educatieve sollicitatietraining gehad op de studentenvereniging? Misschien een gratis abonnement genomen op een leuk studentikoos tijdschrift met artikelen over carrière en geld verdienen? Dan is de kans groot dat je rond je afstuderen wordt gebeld door bureaus die enorm betrokken zijn bij jouw toekomst. Wie namelijk denkt dat sponsoring geen tegenprestatie verlangt, heeft het mis: die vrijgevige sponsor incasseert jouw adres, bewaart het een tijdje, en slaat vervolgens toe.

Er zijn vele manieren om in bestanden van bedrijven terecht te komen. Veel hoef je daar zelf niet voor te doen, meestal gaat het ongemerkt. Met een lokkertje, bijvoorbeeld. Wil je de Carrièrebeurs in de RAI bezoeken? De entree is gratis als je even je adres invult. Aan privacy daarentegen hangt een prijskaartje: anoniem blijven maar toch naar binnen willen kost vijftien euro.

Brunel is gespecialiseerd in detachering en recruitment en geeft trainingen op studie- en studentenverenigingen. ,,Soms duurt een training zo lang, dat de uitslagen per post gecommuniceerd moeten worden”, aldus talent recruiter Chris Limberger. ,,Daar houden we dan adressen aan over. Maar veel mensen zijn ook uit zichzelf geïnteresseerd, hoor.” Daarnaast koopt Brunel adresbestanden van uitgeverijen. ,,In ‘Nobiles’ en ‘Memory Magazine’ zitten bonnen die studenten kunnen invullen. Daarmee geven ze de uitgever toestemming om hun adresgegevens aan derden door te geven. Hoeveel wij voor een adres betalen? Meestal tussen de twee en vijf euro.” Toch is het volgens Limberger beter de adressen zelf te verkrijgen. ,,Dan is de link met je bedrijf groter. Anders moeten we eerst uitleggen wie we zijn, voordat we kunnen vragen of we iets voor iemand kunnen betekenen.”

Ontfutselen

Detacheringsbureau Highly Qualified Technicians (HQT) probeert via advertenties, sponsoring en banenbeurzen aan namen van studenten te komen. ,,We houden van ludieke acties,” zegt junior projectleider Paul de Schrijver. ,,We hebben bijvoorbeeld een stedenreis gesponsord, waarvoor de studenten als tegenprestatie in de TU-wijk auto’s met ons logo erop hebben gewassen. En daarbij laten we ze een flyer invullen, zodat we hun informatie hebben.”

Maar ook HQT koopt gegevens, bijvoorbeeld van Memory Magazine. Fotografen in dienst van het tijdschrift maken op HBO-scholen klassenfoto’s, die studenten vervolgens kunnen bestellen. Als ze toestaan dat hun adresgegevens commercieel gebruikt worden, krijgen ze de foto gratis; zo niet, dan moeten ze ervoor betalen. Bureaus als HQT kopen de bestanden vervolgens op.

Rond het afstuderen bellen de bureaus om te vragen of de studenten, die ze in hun bestanden gevangen hebben, geïnteresseerd zijn in bemiddeling. ,,Per week ongeveer honderd”, schat De Schrijver. ,,We benaderen mensen altijd voorzichtig. Daarbij proberen we open te zijn. We zeggen meteen waarom we bellen en hoe we aan de persoonlijke gegevens komen. Vertrouwen is heel belangrijk.”

Maar is het wel een oprechte methode, op deze manier adressen ontfutselen? Jan Korteweg vanHQT vindt van wel. ,,Als mensen bewust hun gegevens ergens achterlaten, vinden ze het blijkbaar niet erg om in een bestand te zitten.” Op één beurs werkte HQT met apparaten, waarmee badges gescand konden worden. ,,Maar de studenten gaven na een gesprekje toestemming, anders is er niet goed gecommuniceerd. Het moet natuurlijk niet zo zijn dat we mensen verrassen wanneer we bellen. En mocht dat toch zo zijn, dan spijt ons dat.”

Nazorg

Bemiddeling via de TU? Dat is ook mogelijk. Supair verzorgt vanuit de universiteit de bemiddeling tussen bedrijven en afgestudeerden. ‘Nazorg’, noemt consultant Marja Oppenoorth het. Zij probeert vacatures bij bedrijven, overheden en kennisinstellingen te vullen met kersverse ingenieurs. Hun namen en telefoonnummers krijgt ze via de faculteiten. ,,Maar ik geef nooit gegevens door aan bedrijven.”

Het doel van Supair is tweeledig: de jonge academicus een baan bezorgen en het uitbreiden van het externe netwerk van de TU Delft. Vergeleken met de commerciële concurrenten zijn de tarieven vrij laag. ,,Maar ik moet mezelf wel bedruipen,” aldus Oppenoorth. Met wervings- en selectiebureaus heeft Oppenoorth niet al te positieve ervaringen, hoewel ze wel met enkele kleine recruiters samenwerkt. ,,Hun werkwijze is niet mijn werkwijze. Ik ben geen cv-doorschuiver.”

.chap Headhunting op de TU Delft (2)

Headhunter, talent scout of recruiter. Vieze woorden voor de één, mooie kans voor de ander. In een tweeluik belicht Delta de wereld van de banenbemiddeling. Deze week deel twee: adressenbestanden.

Gezellig op een gesponsorde studiereis geweest? Of een educatieve sollicitatietraining gehad op de studentenvereniging? Misschien een gratis abonnement genomen op een leuk studentikoos tijdschrift met artikelen over carrière en geld verdienen? Dan is de kans groot dat je rond je afstuderen wordt gebeld door bureaus die enorm betrokken zijn bij jouw toekomst. Wie namelijk denkt dat sponsoring geen tegenprestatie verlangt, heeft het mis: die vrijgevige sponsor incasseert jouw adres, bewaart het een tijdje, en slaat vervolgens toe.

Er zijn vele manieren om in bestanden van bedrijven terecht te komen. Veel hoef je daar zelf niet voor te doen, meestal gaat het ongemerkt. Met een lokkertje, bijvoorbeeld. Wil je de Carrièrebeurs in de RAI bezoeken? De entree is gratis als je even je adres invult. Aan privacy daarentegen hangt een prijskaartje: anoniem blijven maar toch naar binnen willen kost vijftien euro.

Brunel is gespecialiseerd in detachering en recruitment en geeft trainingen op studie- en studentenverenigingen. ,,Soms duurt een training zo lang, dat de uitslagen per post gecommuniceerd moeten worden”, aldus talent recruiter Chris Limberger. ,,Daar houden we dan adressen aan over. Maar veel mensen zijn ook uit zichzelf geïnteresseerd, hoor.” Daarnaast koopt Brunel adresbestanden van uitgeverijen. ,,In ‘Nobiles’ en ‘Memory Magazine’ zitten bonnen die studenten kunnen invullen. Daarmee geven ze de uitgever toestemming om hun adresgegevens aan derden door te geven. Hoeveel wij voor een adres betalen? Meestal tussen de twee en vijf euro.” Toch is het volgens Limberger beter de adressen zelf te verkrijgen. ,,Dan is de link met je bedrijf groter. Anders moeten we eerst uitleggen wie we zijn, voordat we kunnen vragen of we iets voor iemand kunnen betekenen.”

Ontfutselen

Detacheringsbureau Highly Qualified Technicians (HQT) probeert via advertenties, sponsoring en banenbeurzen aan namen van studenten te komen. ,,We houden van ludieke acties,” zegt junior projectleider Paul de Schrijver. ,,We hebben bijvoorbeeld een stedenreis gesponsord, waarvoor de studenten als tegenprestatie in de TU-wijk auto’s met ons logo erop hebben gewassen. En daarbij laten we ze een flyer invullen, zodat we hun informatie hebben.”

Maar ook HQT koopt gegevens, bijvoorbeeld van Memory Magazine. Fotografen in dienst van het tijdschrift maken op HBO-scholen klassenfoto’s, die studenten vervolgens kunnen bestellen. Als ze toestaan dat hun adresgegevens commercieel gebruikt worden, krijgen ze de foto gratis; zo niet, dan moeten ze ervoor betalen. Bureaus als HQT kopen de bestanden vervolgens op.

Rond het afstuderen bellen de bureaus om te vragen of de studenten, die ze in hun bestanden gevangen hebben, geïnteresseerd zijn in bemiddeling. ,,Per week ongeveer honderd”, schat De Schrijver. ,,We benaderen mensen altijd voorzichtig. Daarbij proberen we open te zijn. We zeggen meteen waarom we bellen en hoe we aan de persoonlijke gegevens komen. Vertrouwen is heel belangrijk.”

Maar is het wel een oprechte methode, op deze manier adressen ontfutselen? Jan Korteweg vanHQT vindt van wel. ,,Als mensen bewust hun gegevens ergens achterlaten, vinden ze het blijkbaar niet erg om in een bestand te zitten.” Op één beurs werkte HQT met apparaten, waarmee badges gescand konden worden. ,,Maar de studenten gaven na een gesprekje toestemming, anders is er niet goed gecommuniceerd. Het moet natuurlijk niet zo zijn dat we mensen verrassen wanneer we bellen. En mocht dat toch zo zijn, dan spijt ons dat.”

Nazorg

Bemiddeling via de TU? Dat is ook mogelijk. Supair verzorgt vanuit de universiteit de bemiddeling tussen bedrijven en afgestudeerden. ‘Nazorg’, noemt consultant Marja Oppenoorth het. Zij probeert vacatures bij bedrijven, overheden en kennisinstellingen te vullen met kersverse ingenieurs. Hun namen en telefoonnummers krijgt ze via de faculteiten. ,,Maar ik geef nooit gegevens door aan bedrijven.”

Het doel van Supair is tweeledig: de jonge academicus een baan bezorgen en het uitbreiden van het externe netwerk van de TU Delft. Vergeleken met de commerciële concurrenten zijn de tarieven vrij laag. ,,Maar ik moet mezelf wel bedruipen,” aldus Oppenoorth. Met wervings- en selectiebureaus heeft Oppenoorth niet al te positieve ervaringen, hoewel ze wel met enkele kleine recruiters samenwerkt. ,,Hun werkwijze is niet mijn werkwijze. Ik ben geen cv-doorschuiver.”