‘Ik zat bij het groepje dat bij geen enkel groepje hoorde’

Het is echt heel gezellig thuis. M’n vader wil geen vaatwasmachine kopen omdat hij tijdens de afwas altijd zo’n goed contact heeft met z’n dochters.

We wonen in een woonboot in een plasje bij de Rijn, vlakbij Arnhem, op de grens met Oosterbeek. Om precies te zijn: de boot ligt nog in Arnhem, maar als we brand hebben komt de brandweer uit Oosterbeek. Het is bij die brug uit ‘Een brug te ver’. Er liggen nog meer woonboten daar, dat geeft een leuke sfeer. Het zijn allemaal wel aparte types die daar zitten. Het is echt fantastisch wonen: je hebt je eigen zwembad, je rolt zo van de boot het water in. Ik heb dan ook heel vroeg leren zwemmen natuurlijk. In Delft of Amsterdam zou ik denk ik niet op een boot gaan wonen, daar heb je geen voordeel van het water. Het is er te klein om te zeilen en te smerig om te zwemmen.

Ik ben uiteindelijk naar Delft gekomen omdat ik alle studies eigenlijk wel leuk vind. Ik wilde alles tegelijk doen, Nederlands, psychologie, sterrenkunde en bouwkunde, ik kon er niet uit kiezen. Daarom heb ik voor IO gekozen, daar zit eigenlijk alles in. Iets technisch en iets met mensen, dat vind ik leuk. Nee, ik kan niet zeggen dat ik een grote knutselfreak ben, alleen met verjaardagen verzin ik vaak dingen, zo’n soort surprises. En ik kan kalligraferen.

Ik denk dat m’n vrienden m’n hobby’s zijn, ik heb veel vrienden. Als ik in de bus zit in Arnhem, kom ik zo drie bekenden tegen. Dat is hier wel anders. Daarom denk ik dat ik voorlopig wel vaak naar huis zal gaan in de weekenden. Dat is ook de reden waarom ik geen lid word: volgens mij is er op de meeste verenigingen in de weekenden nog veel te doen. En neem al die kennismakingstijden: meidenintro, faculteitsweekend, ontvangstweek en dan nog zo’n introductie bij een vereniging. Dan ben je gelijk drie weken van huis, het is allemaal zo heftig. Je wordt er ook doodmoe van, al die nieuwe gezichten alleen al.

Misschien dat een wat vrijere vereniging me wel wat lijkt, zonder al te veel verplichtingen. Dan kan ik wat vaker terug naar Arnhem. Waarom bestaat er eigenlijk geen tienstrippenkaart voor die verenigingen? Dan ga je een avondje hiernaartoe, een avondje daarnaartoe, dan leer je de mensen toch ook kennen?

Op de middelbare school vond ik het ook leuk om met veel verschillende vrienden om te gaan. Je had zo’n groepje alto’s, een groepje kakkers, een groepje housers; maar ik zat bij het groepje dat bij geen enkel groepje hoorde. Terwijl je dan tocheen stukje van jezelf kunt houden. Ook in Delft wil ik mezelf blijven, ondanks dat je je natuurlijk wel aanpast. Je past je altijd aan. Maar dat gaat bij mij gemakkelijk, bijvoorbeeld omdat ik van veel soorten muziek houd.

Qua muziek houd ik eigenlijk van alles op zijn tijd. Om te dansen de nieuwere muziek, om te luisteren de wat oudere muziek. Nee, zelf speel ik geen instrument. Als ik iemand zie die muziek maakt, denk ik wel vaak: dat wil ik ook kunnen. Dat heb ik ook met tekenen. Percussie lijkt me heel gaaf. Ik was tijdens Ajax-AC Milaan in Amsterdam, toen liepen er Antillianen met van die trommeltjes door de steegjes. Daar liep iedereen dan erachteraan, dat was mooi. Ik houd wel van Amsterdam, tijdens Koninginnedag ben ik er ook geweest.

Maar toen met die wedstrijd was het ook wel een beetje eng trouwens, zo overvol. Ik had zoiets van: wat zou er gebeuren als Ajax verliest? Daar zit je dan middenin; de politie kan geen verschil meer maken tussen goed en fout. Wij stonden bijvoorbeeld op een bushokje en werden daar door de ME hard vanaf gejaagd.

Arnhem is natuurlijk ook wel leuk. Maar de laatste tijd kan ik daar niet echt meer uit m’n dak gaan; er gebeurt niets nieuws. Ik vind het leuk om altijd ergens anders heen te gaan, op zoek naar het nieuwe. Soms gaan we dan ook wel eens de grens over, naar Kleve. Daar zit een grote discotheek, dat is wel leuk voor een keertje. Meestal ga ik dan met m’n vriend en een aantal anderen. Ik heb nu drie jaar een vriend, maar hij zit op de zeevaartschool in IJmuiden, dus zie ik hem alleen in de weekends.

Ja, natuurlijk ben ik verliefd! Maar over trouwen denken we nog niet. Het is wel serieus, maar we fantaseren er niet serieus over. Maar goed, hij is een andere reden waarom ik het weekend vaak weg zal zijn. En dan mijn werk niet te vergeten: ik heb een bijbaantje in een soort antiekzaak. Dat ging zo: ik was op zoek naar een baantje en ging een aantal winkels langs. Bij die antiekzaak was ik al voorbij gelopen, want ik dacht dat ze me daar toch niet konden gebruiken. Maar andere winkeliers zeiden: ‘Probeer het daar eens, bij die winkel met al die oude spullen, daar hebben ze wel vaker jonge meisjes nodig.’ Nu werk ik daar dus. Het is leuk om te doen; behalve verkopen maak ik ook beelden, voor in de tuin. Ik maak de mallen en giet de beelden. Van die Griekse enzo. Ongeveer net als die gipsbeeldjes die je vroeger op de lagere school maakte, maar dan in het groot. Dat werk is eigenlijk ook een soort hobby van me.

Het is echt een familiebedrijf, dus heel gezellig. De zaak is eigendom van een oud dametje met twee zoons; met hen maak ik vaak geintjes. Zo schrijven we elkaar liefdesgedichten. Ik schrijf wel vaker wat trouwens, in m’n dagboek bijvoorbeeld, maar niet te veel, anders vind ik het zo zeikerig klinken.

Ik zie mezelf wel als een beetje perfectionistisch. Soms is dat positief; ik leer bijvoorbeeld wel door voor een zeven komma drie als ik zonder doorleren ook een zeven kan halen. Soms is het negatief; dan ga ik te ver met streven. Ik word dan ook nogal eens moe van mezelf. Misschien heeft dat perfectionisme ook een beetje te maken met onzekerheid, dat je gewoon niet weet wanneer je tevreden over jezelf mag zijn. Maar goed, perefectionisme, onzekerheid, het zijn van die horoscoop-karaktertrekken. Lekker duidelijk, terwijl een mensdat nooit is. Ik lees ze trouwens altijd wel, horoscopen, ik wil er wel in geloven. Dan fantaseer ik er vijf minuten over en vervolgens vergeet ik het helemaal. Maar het is ook leuk om erin te geloven, het geeft een beetje houvast.
(M.P.)

Michael Persson

Karin Gehring, 18 jaar

Aankomend student industrieel ontwerpen

Afkomstig uit Arnhem

Ik kom uit een perfect gezinnetje met een hond. Het is echt heel gezellig thuis. M’n vader wil geen vaatwasmachine kopen omdat hij tijdens de afwas altijd zo’n goed contact heeft met z’n dochters.

We wonen in een woonboot in een plasje bij de Rijn, vlakbij Arnhem, op de grens met Oosterbeek. Om precies te zijn: de boot ligt nog in Arnhem, maar als we brand hebben komt de brandweer uit Oosterbeek. Het is bij die brug uit ‘Een brug te ver’. Er liggen nog meer woonboten daar, dat geeft een leuke sfeer. Het zijn allemaal wel aparte types die daar zitten. Het is echt fantastisch wonen: je hebt je eigen zwembad, je rolt zo van de boot het water in. Ik heb dan ook heel vroeg leren zwemmen natuurlijk. In Delft of Amsterdam zou ik denk ik niet op een boot gaan wonen, daar heb je geen voordeel van het water. Het is er te klein om te zeilen en te smerig om te zwemmen.

Ik ben uiteindelijk naar Delft gekomen omdat ik alle studies eigenlijk wel leuk vind. Ik wilde alles tegelijk doen, Nederlands, psychologie, sterrenkunde en bouwkunde, ik kon er niet uit kiezen. Daarom heb ik voor IO gekozen, daar zit eigenlijk alles in. Iets technisch en iets met mensen, dat vind ik leuk. Nee, ik kan niet zeggen dat ik een grote knutselfreak ben, alleen met verjaardagen verzin ik vaak dingen, zo’n soort surprises. En ik kan kalligraferen.

Ik denk dat m’n vrienden m’n hobby’s zijn, ik heb veel vrienden. Als ik in de bus zit in Arnhem, kom ik zo drie bekenden tegen. Dat is hier wel anders. Daarom denk ik dat ik voorlopig wel vaak naar huis zal gaan in de weekenden. Dat is ook de reden waarom ik geen lid word: volgens mij is er op de meeste verenigingen in de weekenden nog veel te doen. En neem al die kennismakingstijden: meidenintro, faculteitsweekend, ontvangstweek en dan nog zo’n introductie bij een vereniging. Dan ben je gelijk drie weken van huis, het is allemaal zo heftig. Je wordt er ook doodmoe van, al die nieuwe gezichten alleen al.

Misschien dat een wat vrijere vereniging me wel wat lijkt, zonder al te veel verplichtingen. Dan kan ik wat vaker terug naar Arnhem. Waarom bestaat er eigenlijk geen tienstrippenkaart voor die verenigingen? Dan ga je een avondje hiernaartoe, een avondje daarnaartoe, dan leer je de mensen toch ook kennen?

Op de middelbare school vond ik het ook leuk om met veel verschillende vrienden om te gaan. Je had zo’n groepje alto’s, een groepje kakkers, een groepje housers; maar ik zat bij het groepje dat bij geen enkel groepje hoorde. Terwijl je dan tocheen stukje van jezelf kunt houden. Ook in Delft wil ik mezelf blijven, ondanks dat je je natuurlijk wel aanpast. Je past je altijd aan. Maar dat gaat bij mij gemakkelijk, bijvoorbeeld omdat ik van veel soorten muziek houd.

Qua muziek houd ik eigenlijk van alles op zijn tijd. Om te dansen de nieuwere muziek, om te luisteren de wat oudere muziek. Nee, zelf speel ik geen instrument. Als ik iemand zie die muziek maakt, denk ik wel vaak: dat wil ik ook kunnen. Dat heb ik ook met tekenen. Percussie lijkt me heel gaaf. Ik was tijdens Ajax-AC Milaan in Amsterdam, toen liepen er Antillianen met van die trommeltjes door de steegjes. Daar liep iedereen dan erachteraan, dat was mooi. Ik houd wel van Amsterdam, tijdens Koninginnedag ben ik er ook geweest.

Maar toen met die wedstrijd was het ook wel een beetje eng trouwens, zo overvol. Ik had zoiets van: wat zou er gebeuren als Ajax verliest? Daar zit je dan middenin; de politie kan geen verschil meer maken tussen goed en fout. Wij stonden bijvoorbeeld op een bushokje en werden daar door de ME hard vanaf gejaagd.

Arnhem is natuurlijk ook wel leuk. Maar de laatste tijd kan ik daar niet echt meer uit m’n dak gaan; er gebeurt niets nieuws. Ik vind het leuk om altijd ergens anders heen te gaan, op zoek naar het nieuwe. Soms gaan we dan ook wel eens de grens over, naar Kleve. Daar zit een grote discotheek, dat is wel leuk voor een keertje. Meestal ga ik dan met m’n vriend en een aantal anderen. Ik heb nu drie jaar een vriend, maar hij zit op de zeevaartschool in IJmuiden, dus zie ik hem alleen in de weekends.

Ja, natuurlijk ben ik verliefd! Maar over trouwen denken we nog niet. Het is wel serieus, maar we fantaseren er niet serieus over. Maar goed, hij is een andere reden waarom ik het weekend vaak weg zal zijn. En dan mijn werk niet te vergeten: ik heb een bijbaantje in een soort antiekzaak. Dat ging zo: ik was op zoek naar een baantje en ging een aantal winkels langs. Bij die antiekzaak was ik al voorbij gelopen, want ik dacht dat ze me daar toch niet konden gebruiken. Maar andere winkeliers zeiden: ‘Probeer het daar eens, bij die winkel met al die oude spullen, daar hebben ze wel vaker jonge meisjes nodig.’ Nu werk ik daar dus. Het is leuk om te doen; behalve verkopen maak ik ook beelden, voor in de tuin. Ik maak de mallen en giet de beelden. Van die Griekse enzo. Ongeveer net als die gipsbeeldjes die je vroeger op de lagere school maakte, maar dan in het groot. Dat werk is eigenlijk ook een soort hobby van me.

Het is echt een familiebedrijf, dus heel gezellig. De zaak is eigendom van een oud dametje met twee zoons; met hen maak ik vaak geintjes. Zo schrijven we elkaar liefdesgedichten. Ik schrijf wel vaker wat trouwens, in m’n dagboek bijvoorbeeld, maar niet te veel, anders vind ik het zo zeikerig klinken.

Ik zie mezelf wel als een beetje perfectionistisch. Soms is dat positief; ik leer bijvoorbeeld wel door voor een zeven komma drie als ik zonder doorleren ook een zeven kan halen. Soms is het negatief; dan ga ik te ver met streven. Ik word dan ook nogal eens moe van mezelf. Misschien heeft dat perfectionisme ook een beetje te maken met onzekerheid, dat je gewoon niet weet wanneer je tevreden over jezelf mag zijn. Maar goed, perefectionisme, onzekerheid, het zijn van die horoscoop-karaktertrekken. Lekker duidelijk, terwijl een mensdat nooit is. Ik lees ze trouwens altijd wel, horoscopen, ik wil er wel in geloven. Dan fantaseer ik er vijf minuten over en vervolgens vergeet ik het helemaal. Maar het is ook leuk om erin te geloven, het geeft een beetje houvast.
(M.P.)

Michael Persson